Αλκυόνη Παπαδάκη

---

Είναι κάποιες ώρες...κάποιες στιγμές που σμίγουν οι ανάσες στον αέρα και αρωματίζουν την αγάπη... που μόνο το δέρμα μπορεί να πει τα ανείπωτα... εκείνα που δεν χωρούν σε καμιά λέξη... σε κανέναν ήχο... σε καμιά γραφή... ...................... πέρασε πολύς καιρός... η Φαίδρα συνέχισε να περιμένει στο μικρο της μπαλκονάκι... δεν ήταν ακριβώς σίγουρη γιατί περίμενε πια... της είχαν πει πάντως πως η υπομονή έχει αποτέλεσμα... πως γενικά ήταν κάλος άνθρωπος και θα έβλεπε πολλά καλά στη ζωή της... άπλα κάθε πράγμα θα γινόταν στον καιρό του... περίμενε... ίσως από ανάγκη... ίσως επειδή ήξερε κατά βάθος πως "κάτι" θα γίνει... ίσως γιατί δεν είχε την δύναμη να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να περιμένει... ίσως και από συνήθεια... .............
.................... κάθε πρωί φορούσε ένα από τα φορέματα της... άλλοτε κόκκινο...άλλοτε κίτρινο...άλλοτε σκούρο μπλε... είχε φορέματα σε όλα τα χρώματα... συνήθως την κορόιδευαν γιαυτα της τα φορέματα...θύμιζαν άλλη εποχή,λίγο πιο αθώα... λίγο ξεπερασμένη... αλλά δεν την ένοιαζε...πάει καιρός που δεν την ένοιαζε τι θα σκεφτούν οι "άλλοι"... αυτοί οι "άλλοι" ... είχαν από καιρό πάρει την θέση τους έξω από την ψυχή της... ........................ φορούσε το φόρεμα της λοιπόν...έψηνε έναν ελληνικό καφέ στο μπακιρένιο μπρίκι(δώρο της γιαγιάς λίγο πριν κλείσει τα μάτια της)... άναβε τσιγάρο και περίμενε... δεν έχει σημασία τι περίμενε... Η Φαίδρα καθόταν εκεί... κάθε μέρα στο ίδιο σημείο κι έστελνε μηνύματα... Η Φαίδρα καθόταν χρονιά σε εκείνο το μπαλκονάκι και έστελνε μηνύματα... έκανε κάτι περίεργα σχέδια με τα χέρια της στον αέρα και χαμογελούσε από ευχαρίστηση... φορούσε συχνά ένα λουλούδι στα μαλλιά της το οποίο έβγαζε και πετούσε στον μουσικό που έπαιζε κάθε απόγευμα στην γειτονιά... άλλοτε ακορντεόν κι άλλοτε φυσαρμόνικα... τον άκουγε με ευλάβεια κάθε απόγευμα στις 7...σαν να είχαν ραντεβού... ανάλογα με τον σκοπό κάποιες φόρες χόρευε στους ρυθμούς του,κάποιες φόρες άπλα του χαμογελούσε και κάποιες άλλες δάκρυζε... .............................. γνώρισα την Φαίδρα σε μια απογευματινή μου βόλτα εκεί κοντά στο μπαλκονάκι της... μη με ρωτήσετε ποιος άνεμος με έφερε εκεί... ίσως εκείνος που ευθύνεται για το πλέξιμο των ψυχών... ποιος ξέρει...;κι άλλωστε τι σημασία έχει... σταμάτησα για να ακούσω τον μουσικό... έπαιζε μια απίστευτα θλιμμένη μελωδία που με καθήλωσε... τότε την είδα να κάνει νοήματα στον άνεμο... εκείνη με είδε και γέλασε σαν μικρο παιδί... χτύπησε τα χεριά της παλαμάκια...όπως κάναμε μικρά όταν χαιρόμασταν για κάτι... μου έκανε νόημα να πάω κοντά της κι εγώ την άκουσα σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια... όταν έφτασα αρκετά κοντά "ανέβα" μου είπε... ύστερα από μερικά λεπτά βρέθηκα στο μπαλκονάκι της... "θα σου ψήσω καφέ είπε" "γλυκό πρόφτασα να φωνάξω...πολύ" μόνο το γέλιο της άκουσα πάλι... καθίσαμε αντίκρυ και πίναμε τον καφέ μας... ανάψαμε τσιγάρο και ακούγαμε τον μουσικό που έπαιζε από κάτω... τόσο άπλα...τόσο φυσικά... ύστερα από κάνα μισάωρο μίλησε εκείνη... είπε κι άλλα... πολλά είπε... ένα από αυτά ήταν πως είχε να μιλήσει σε άνθρωπο 3 χρονιά... πιο πριν είχε μιλήσει στον μουσικό που έπαιζε κάθε απόγευμα κάτω από το μπαλκόνι της... είπε πολλά... δεν έχει σημασία τι... 3 μέρες μετά η Φαίδρα ξεψύχησε στα χέρια μου... λίγο πριν μου χάιδεψε το πρόσωπο...μου φίλησε τα μάτια και μου ψιθύρισε κάτι... στην κηδεία της ήμουν εγώ και ο μουσικός... κανείς άλλος..... κι άλλωστε αν ήταν και καμιά σημαντική θα είχε κόσμο στην κηδεία της... ύστερα από την "τελετή" καθίσαμε σε ένα καφενείο δίπλα από τα μνήματα να πιούμε έναν καφέ με τον μουσικό... -γιατί ήρθες...;τον ρώτησα -δεν σου μίλησε ποτέ για μένα το ξέρω...πριν 3 χρόνια την τελευταία φορά που μίλησε σε μένα αυτό μου είπε...ότι δεν θα μιλήσει ποτέ σε κανέναν για μένα...έτσι θα κρατήσει μοναδικό εκείνο που είχαμε... την αγαπούσα την Φαίδρα...κι εκείνη μ'αγαπούσε... αυτό που είχαμε ήταν "κάτι" που δεν υπάρχουν λέξεις να στο πω... κάτι υπερβατικό...κάτι πέρα από τον χρόνο και τον χώρο...κάτι που ξεπερνούσε εμάς... ίσως η λέξη "αγάπη" να μην φτάνει για να το χωρέσει... -και γιατί...δεν ήσασταν μαζί -μα φυσικά και ήμασταν μαζί...μην κρίνεις το "μαζί" των ανθρώπων...νιώσε το "μαζί" των ψυχών... με την Φαίδρα ήμασταν "μαζί" ουσιαστικά,βαθιά και αληθινά από πάντα και για πάντα...ούτε και τωρα που εκείνη έφυγε χωρίσαμε...πότε δεν χωρίσαμε ούτε και θα χωρίσουμε... της έπαιζα μουσική κάθε απόγευμα για να έχει ήχο στη ζωή της... την μουσική όμως που παίζαμε ο ένας στην ψυχή του άλλου δεν μπορεί να την ακούσει κανείς πέρα από εκείνη κι έμενα... σου είπα δεν μπορώ να στο εξηγήσω... μα θαρρώ πως ήδη ξέρεις...άλλωστε δεν θα σε διάλεγε η Φαίδρα διαφορετικά... ξέρεις μου είχε μιλήσει για σένα αρκετά χρονιά πριν...το ξερε πως θα έρθεις κάποτε... όσο ήταν πολύ νέα σε μπέρδεψε με διαφόρους άλλους που περάσαν... ήταν κι αυτό ένα μέρος του σχεδίου... τέλος πάντων...δεν έχει σημασία... εκείνο που έχει σημασία είναι να ακολουθήσεις τον δρόμο σου... τωρα πια ξέρεις πως έχει κι άλλη όψη... ήπιαμε τον καφέ και φύγαμε... χαιρετηθήκαμε εγκάρδια κι αγαπημένα... εγώ πήρα τον δρόμο...μου... εκείνος πήρε το ακορντεόν του κι τράβηξε προς το μέρος που είχαμε αφήσει την Φαίδρα να κοιμηθεί... μη φοβάσαι μου είπε..."η αγάπη είναι ισχυροτέρα του θανάτου"... όσο εγώ απομακρυνόμουν απομακρυνόταν και ο ήχος του ακορντεόν... της έπαιζε πάλι...ήταν 7 το απόγευμα... δάκρυσα...ήταν λυπημένος σκοπός... τι μου ψιθύρισε η Φαίδρα λίγο πριν φύγει δεν έχει καμία σημασία... αν είναι το μονοπάτι σας τέτοιο σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σας θα βρεθεί κάποιος να σας το ψιθυρίσει... το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούτε με την καρδιά σας... μια γλυκιά βραχνή τσακισμένη μελωδία... αφιερωμένη εξαιρετικά σ'αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής... ίσως γιατί νόμιζαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν... ίσως γιατί δεν γούσταραν καμιά απάντηση... ίσως γιατί δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα για να οδηγηθούν... κάποιο στέγαστρο για να κρύψουν έστω και προσωρινά τα όνειρά τους... ίσως γιατί...αγάπησαν πολύ... περάσαν πολλά χρόνια από τότε... κάποιοι λένε πως σε εκείνο το νεκροταφείο κάθε απόγευμα στις 7 ακούγεται ένας λυπημένος σκοπός από ακορντεόν... κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι απλά ένα παραμύθι όλο αυτό... κανείς δεν ξέρει... και τι σημασία έχει άλλωστε...