Ο χρόνος, οι άνθρωποι, η μνήμη. Σεπτέμβρης του 1922, πρώτο φθινόπωρο. Στην προκυμαία της φωτιάς, πρόσωπα χαραγμένα απ’ την οδύνη και το σπαραγμό. Οι πιο ώριμοι καρποί της Ιωνίας, μαντρωμένοι σαν τα αρνιά. Φόβος και θάνατος παντού. Κι ύστερα, ο ξεριζωμός, το φευγιό, η προσφυγιά. Οι πιο προκομμένοι νοικοκύρηδες, που έγιναν με τα πρωτοβρόχια, Τουρκόσποροι, ξενομερίτες, και διακονιαραίοι. Περήφανοι φαμελίτες που ξεσπιτώθηκαν, και έστησαν από την αρχή το βιος τους, σε αντίσκηνα και λασπόνερα, σαν το λασπότοπο της Ειδομένης. Η καλύτερη εκδοχή της φυλής, που ταπεινώθηκε, χλευάστηκε, και πόνεσε από την ίδια τη μήτρα της φυλής.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΩΝ
.png)
