...είμαι εγγονός τουρκόσπορου πρόσφυγα ...Του Γιώργου Μαυρίδη

---

Αυτός είναι ένας δίσκος που σερβίρανε καφέ οι προγονοί μου όταν ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη.
Τον πήραν μαζί τους όταν έφυγαν και ίσως να είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κατάφεραν να κουβαλήσουν από το σπίτι τους.
Από την φωτογραφία μπορείς να καταλάβεις ότι λείπουν τα χερούλια,
πουλήθηκαν στην κατοχή για να αγοράσουν φαγητό.
Οι παππούδες μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο "Φανάρι" μέχρι που ήρθαν πρόσφυγες στην Θεσσαλονίκη το 1922.

Στάση Νο5 “Απολυμαντήρια” – Ωραιόκαστρο ...... Του Γιάννη Δημογιάννη απο το Νόστιμον ήμαρ

---

Ο χρόνος, οι άνθρωποι, η μνήμη. Σεπτέμβρης του 1922, πρώτο φθινόπωρο. Στην προκυμαία της φωτιάς, πρόσωπα χαραγμένα απ’ την οδύνη και το σπαραγμό. Οι πιο ώριμοι καρποί της Ιωνίας, μαντρωμένοι σαν τα αρνιά. Φόβος και θάνατος παντού. Κι ύστερα, ο ξεριζωμός, το φευγιό, η προσφυγιά. Οι πιο προκομμένοι νοικοκύρηδες, που έγιναν με τα πρωτοβρόχια, Τουρκόσποροι, ξενομερίτες, και διακονιαραίοι. Περήφανοι φαμελίτες που ξεσπιτώθηκαν, και έστησαν από την αρχή το βιος τους, σε αντίσκηνα και λασπόνερα, σαν το λασπότοπο της Ειδομένης. Η καλύτερη εκδοχή της φυλής, που ταπεινώθηκε, χλευάστηκε, και πόνεσε από την ίδια τη μήτρα της φυλής.