Οικογένεια - Διήγημα της Βούλας Δαμιανάκου

---

Το φορτηγό που μ' έφερνε απ' τη Θεσσαλία με κατέβασε σ' ένα μεγάλο χωριό έξω απ' την Αθήνα. Από κει έπρεπε να βρω άλλο μέσο για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ηταν φθινόπωρο του σαραντατέσσερα, η μαύρη κατοχή είχε πάρει τέλος, ο εχτρός είχε διωχτεί απ' την Ελλάδα. Το χωριό είχε όψη πανηγυριώτικη, ήταν γεμάτο αντάρτες και λαό, που ανάσαινε περπατώντας στους δρόμους, σαν να 'χανε όλοι μόλις βγει από φυλακή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, Homo Educandus.

---

Όταν σήμερα μιλάμε για υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σε κάτι τόσο αυτονόητο, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο…
Όλες οι σκέψεις μας, όλες οι λέξεις και οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ως το τελευταίο τους κύτταρο.

Όταν ο καλός μας άνθρωπος πτώχευσε

---

Το 1964, ο Θανάσης Βέγγος αποφάσισε να φτιάξει τη δική του εταιρεία παραγωγής, που ονόμασε «ΘΒ- ταινίες γέλιου». Ο ηθοποιός ίδρυσε την εταιρεία ώστε να είναι ελεύθερος να γυρνά τις ταινίες με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά και ο Βέγγος πέτυχε αυτό που ήθελε. Την ελευθερία έκφρασης. Σύντομα όμως, άρχισαν τα πρώτα οικονομικά προβλήματα.

Η Εργατική πρωτομαγιά

---

Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: «Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν' απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού.

Χτες...

---

Από την τελευταία φορά που έχω να γράψω δεν ξέρω πόσοι κύκλοι άνοιξαν κι έκλεισαν, πόσοι άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, κάποιοι για πάντα, κάποιοι για λίγο, κάποιοι άγνωστο για πόσο και πού.
Μέτραγα δε μέτραγα, υπολόγιζα δεν υπολόγιζα, περίμενα δεν περίμενα, συνέβησαν πολλά.
Έμαθα και δυσκολεύτηκα, έκλαψα αρκετά και γέλασα, λιγότερο ίσως, αλλά γέλασα.

Χτες το βράδυ ξύπνησα για να κλάψω, με ξύπνησε ο θυμός. Αυτό το άδικο που κουβαλούσα μαζί μου πριν πέσω για ύπνο.
Ένα φορτίο που δεν ανήκε σε μένα μα κατά λάθος βρέθηκε στα χέρια μου.
Πόσες κατά λάθος ευθύνες έχουν περάσει από τα χέρια μου τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι.
Πόσες άντεξα, σε πόσες λύγισα, πόσες με δυνάμωσαν και πόσες με αποδυνάμωσαν...

Έρωτες και πάθη το 1821

---

Δεν ήταν μόνο η αγάδες και οι πασάδες, που "χαίρονταν" τη ζωή με τα χανουμάκια τους και τα γιουσουφάκια τους. Ήταν και οι κλέφτες και οι αρματολοί, που το 'λεγε η "περδικούλα" τους, όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και στο κρεβάτι, όπου ο καθένας έδινε τη δική του προσωπική "μάχη",όχι με τα κουμπούρια και τα γιαταγάνια, αλλά με τη μαλαγανιά, τη γοητεία και φυσικά το νταηλίκι.

Μπορεί η θρησκευτική παράδοση να ανάφερε ότι όποιος κλεφτης παραμονή της μάχης είχε "μαγαρίστει με γυναίκες" τον έβρισκε κακό βολι αλλά αυτό ή στην πραγματικότητα δεν ίσχυε ή ηταν για τους μικρούς, τα τσιράκια.

1.O Γεώργιος Kαραϊσκάκης ήταν και από τους πρώτους.