Τα κόκκινα μπαλόνια του διχασμού

---

Οι σκέψεις για τότε αποτυπωμένες τώρα

20 Ιουλίου 1975.Το σπίτι το είχα γεμίσει με κόκκινα μπαλόνια ,την άλλη μέρα θα έκλεινα τα 8 όταν ήρθε χαρτί επιστράτευση στον πατέρα μου για να πάει στη Κύπρο

Για μένα η Κύπρος δεν ήταν κάτι μακρινό Ήταν το μέρος που ζούσαν δικοί μου άνθρωποι αγαπημένοι ,άνθρωποι δικοί μου και ξένοι που ήταν δικοί μου κι αυτοί,τα γενέθλια φυσικά μέσα στο πανικό του πολέμου ξεχάστηκαν κι εγώ ---εγώ προσπαθούσα να καταλάβω γιατί , γιατί επειδή το σπίτι μου ήταν κοντά στο λιμάνι του Πειραιά έπρεπε να μην έχουμε Φώτα ;γιατί πρέπει να καλύψουμε τα παράθυρα με μπλε χαρτί σαν αυτό που ντύνω τα τετράδια μου ; και για ποιους Τούρκους μιλάνε οι μεγάλοι ;