80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.Μ. ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

---

80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.Μ. ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Μαθητές, φοιτητές, νέοι,

Διδαχτήκατε ή διδάσκεστε για αρκετά χρόνια ιστορία, ωστόσο, οι κυβερνήσεις φρόντισαν να μη μάθετε πολύ σημαντικά γεγονότα της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Στην καλύτερη περίπτωση σάς την παρουσίασαν διαστρεβλωμένη. Για παράδειγμα, τις αιτίες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου(1939–45), την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, συνολικά τη 10ετία του 1940. Προβληματιστείτε, ποιοι και γιατί έχουν συμφέρον να αγνοείτε την ιστορία του λαού που ανήκετε;

Αστική τάξη και Αντίσταση: Σιγά μην κλάψουμε για τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής, έλεγε τότε το Κολωνάκι...

---

''ΚΑΤΟΧΗ 4 του Μάη, 1944. Ο Βαλής φόρεσε τη μαύρη γραβάτα του, ντύθηκα κι εγώ στα μαύρα και βγήκαμε όξω να συναντήσουμε κανά φίλο να μοιραστούμε τον πόνο μας. Στην πλατεία Κολωνακίου πέσαμε πάνω σε κάτι γνωστούς. «Γιατί μαυροντυμένοι; Τι σας συμβαίνει;» ρώτησαν ανήσυχοι.

«Διακόσιοι Έλληνες τουφεκίστηκαν σήμερα και μας ρωτάτε τι μας συμβαίνει; Σήμερα όλοι οι Έλληνες έπρεπε να μαυροντυθούμε».
«΄Αγγελε, δεν είσαι με τα καλά σου. Δεν ξέρετε, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί ήτανε κομμουνισταί;»
Παγώσαμε. «Δεν ξέρω κι ούτε μ’ ενδιαφέρει. Έλληνες ήταν και πολεμούσαν τον εχθρό. Και σαν Έλληνες έχουμε το χρέος να τους πενθούμε!»

27 Νοέμβρη 1943 - Χτες το πρωί στο Μονοδένδρι τουφέκισαν εκατόν δέκα εφτά. Τέσσερα παιδιά του Τζιβανόπουλου και τον γιατρό Καρβούνη.

---

Όλη τη νύχτα κατακλυσμός η βροχή, δεν μ’ άφηνε να κοιμηθώ. Μα το πρωί άνοιξα το παράθυρο στην πιο λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα. Η γη ήταν πλυμένη, πεντακάθαρη. Ο ήλιος φωτεινός και ζεστός, σαν ήλιος Αυγούστου. Χτύπησε το τηλέφωνο.
Σήκωσα η ίδια το ακουστικό και άκουσα την είδηση:
“Στη Σπάρτη, στο Μονοδένδρι τουφέκισαν χτες οι Γερμανοί εκατόν δέκα εφτά, όλο τον ανθό της πόλης και μέσα σ’ αυτούς το Χρήστο Καρβούνη”. Έμεινα σαν απολιθωμένη. Δεν καταλάβαινα. Δεν ήθελα να καταλάβω. Ο άνθρωπος ξαναείπε τα ίδια λόγια, τον ακούω ακόμα. Χτες το πρωί στο Μονοδένδρι τουφέκισαν εκατόν δέκα εφτά. Τέσσερα παιδιά του Τζιβανόπουλου και τον γιατρό Καρβούνη. Κάθε σπίτι κι ένας νεκρός. Όλη η Σπάρτη μοιρολογάει. Αν είχε καεί ολόκληρη, θάταν

«Χαίρε ω χαίρε λευτεριά!» Τού Ν. Μπογιόπουλου

---

 Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από την ίσως πιο συγκλονιστική μέρα που έζησε η Αθήνα στην σύγχρονη Ιστορία της.
    Ήταν 12 Οκτώβρη 1944, ημέρα Πέμπτη και ώρα 9.45πμ, όταν το κουρέλι του ναζισμού κατεβαίνει από την Ακρόπολη και ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους της πρωτεύουσας για να υποδεχτεί την Λευτεριά μετά από 1264 μέρες Κατοχής, τρόμου, θηριωδίας και ναζιστικής κτηνωδίας.
    Πριν ακόμα οι Γερμανοί προλάβουν να εκκενώσουν την Αθήνα, ο λαός της πρωτεύουσας, από τις συνοικίες και όλες τις γειτονιές της πόλης, από τα εργοστάσια, τα σχολεία, τα υπουργεία και τα καταστήματα, ξεχύνεται στους αθηναϊκούς δρόμους ζητωκραυγάζοντας για την απελευθέρωσή του.
    Κατά κύματα η λαοθάλασσα πλημμυρίζει την πλατεία Συντάγματος, την Πανεπιστημίου, την...

Ο γερμανός αξιωματικός γαυγίζει και ο προδότης μεταφράζει: Θα τουφεκιστείτε τώρα, Όποιος θέλει τη ζωή του, να μας πει ποιοι από τους 1500 είναι κομμουνιστές και εαμίτες

---

Αρχές του Αυγούστου 1944. Δεν έχει φέξει ακόμα κι ο σκοπός ειδοποιεί το σχηματισμό του ΕΛΑΣ, για κάποιαν ύποπτη κίνηση που παρατηρήθηκε στις εξωτερικές συνοικίες του Βύρωνα.
Άλλος σύνδεσμος φέρνει, σε λίγο, την πληροφορία πως κυκλώνεται ο συνοικισμός. Σώμα μιχτό: Γερμανοί και Τσολιάδες.

Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είναι ασήμαντες μπροστά στον όγκο και τα μηχανοκίνητα του εχθρού. Όμως θα χτυπήσει. Πρέπει να δόσει καιρό να μαζευτούν τ’ Αρχεία των οργανώσεων και να πάρουνε μέτρα οι παράνομοι, που θα μείνουνε πίσω.
Η νύχτα, έτσι στα ξαφνικά, αναστατώνεται. Η μάχη έχει αρχίσει βίαιη, πεισματική από γωνιά σε γωνιά κι’ από σπίτι σε σπίτι.

Ας είναι καλά ο λαός της Κρήτης που στάθηκε άξιος υπερασπιστής της ηρωϊκής του ιστορίας ...Του Γ. Μαργαρίτη καθηγητη Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.

---

Ο Αύγουστος του 1944, είναι ένας ακόμα τραγικός μήνας, από αυτούς που έζησαν οι λαοί της Ευρώπης κάτω από το σκήπτρο του γερμανικού ναζισμού και του τερατουργήματος που δημιούργησε, της Νέας Ευρώπης, όπως τότε την ονόμασαν. Η τραγωδία ξεκινούσε από το μικρό για να πάει στο μεγάλο, στο τερατώδες. Στις αρχές του μήνα Ολλανδοί ναζί καταδότες έδωσαν στην γερμανική αστυνομία την Άννα Φρανκ, την μικρή εβραία της Ολλανδίας που μας άφησε, από την μακρόχρονη κρυψώνα της, το ημερολόγιο του τρόμου –ημερολόγιο κόλαφος για τις «αξίες» της Ευρώπης και της καπιταλιστικής ανθρωπότητας.

«Το παιδί με τη χρυσή κοτσίδα» (Το αετόπουλο σύνδεσμος...) ..της Ναταλίας Αποστολοπούλου

---

Ενα δεκατριάχρονο παιδί, έναν ήλιο κουβάλησαν στη φυλακή μας κείνο τ' απόβραδο. Την Μπέμπα (Αθανασία) Θανούκου. Φορούσε ακόμη τη μαθητική ποδιά και τ' άσπρο γιακαδάκι της. Το προσωπάκι της - κρίνο της αυγής - πήρε να γλυκαίνει μεμιάς τους ξένους πόνους...
Οι φυλακισμένες, νέες και γερόντισσες, συγκινημένες απ' την παρουσία του, απλώσαν τα χέρια να το καλωσορίσουν με το χάδι τους. Στο φως των ματιών του οι μανάδες ανταμώσαν τα παιδιά τους. Στα χρυσά μαλλάκια του, πλεγμένα σε χοντρή κοτσίδα, που 'φτανε κάτω από τη μέση του, οι αγρότισσες ονειρεύτηκαν τις θημωνιές τους...

71 χρονια απο το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους πολέμου της Αλβανίας από τα μαύρα, ναζιστικά τάγματα ασφαλείας

---

Μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες, μία από τις πιο ηρωικές μάχες, μία από τις πιο μαύρες, μισανθρωπικές σελίδες της προδοτικής ιστορίας των ταγματασφαλιτών. Αυτών που αποτέλεσεαν πυλώνες του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους ενάντια στους «κομμουνιστάς». Το κίνημα των αναπήρων πολέμου και η απάνθρωπη απάντηση των Ελλήνων συνεργατών των ναζί. Για κάποιους από τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ πραγματική δικαιοσύνη.
Στις 30 Νοεμβρίου του 2014 συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους