Χρωματοσώματα και…Σάιλοκ

---

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ πολιτικολογούμε, «ιστοριολογούμε». Μετά τον Εμφύλιο, κληρονόμησαν το Κράτος οι «νικητές». Μοιράστηκαν την εξουσία, διαμοιράστηκαν τα ιμάτια της δημοκρατίας, με μπακράουντ το Παλάτι και τους βασιλιάδες να κυβερνούν. Και θυμηθήκαμε τον Διογένη. «Πότε τα έθνη ευημερούν;». «Όταν οι σοφοί βασιλεύουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφούν». 
ΚΙ από Κυβερνήσεις; Ξεκινάμε απ’ την...”Χρυσή Οκταετία” (1955-1963) Κων. Καραμανλή, εστιάζοντας στον ίδιο, στο οικογενειακό  και στο ευρύτερο περιβάλλον του. Με τις πολιτικές (και πνευματικές) μετριότητες, μεγεθυμένες, να εξασφαλίζουν πολιτική καριέρα στη σκιά του.
ΚΑΙ ποιος θυμάται τα «Βραχώδη» της Φιλοθέης, αγορασμένα αντί πινακίου φακής και πωλημένα (τα μισά) πανάκριβα; Και, βέβαια, δεν το μάθαινες εύκολα και ανώδυνα. Δεν σε πληροφορούσαν γιατί «αν δεν τα’ σκιαζε η φοβέρα», σε έσκιαζε ο χαφιές. Για φάκελο που θα σου δυσκόλευε το φευγιό για τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές».

ΚΑΙ, βέβαια, είναι ακατανόητο για τον σημερινό της δημοκρατίας (μέχρις ασυδοσίας)…επαναστάτη, που «ο τράχηλός του ζυγόν δεν υπομένει». Σήμερα, δεν «μιλάει», γιατί ποντάρει στην εύνοια του πιθανού εργοδότη του, είτε φλυαρεί και χάνεται η φωνή του στο χάος της αλήθειας ανάκατης με το ψέμα.

ΝΑ ξαναπάμε στα «Βραχώδη» (για δείγμα) και στα…χρωματοσώματα. Είναι κληρονομούμενα γνωρίσματα που αντέχουν στο χρόνο. «Παιδί του πολιτικού σωλήνα» ο Ανηψιός, το’ χε καμάρι για τον Θειό. Και ασπίδα τ’ όνομά του. Περιεβλήθη τη λεοντή μιας παρωχημένης εξουσίας και την ανανέωσε με την αντίληψη πως όλα σου ανήκουν (ως υπουργό και φορέα ενεός «μεγάλου» ονόματος). Γράφεις και βιβλίο περί «νέου ήθους στην πολιτική», καθαρίζεις με τους καχύποπτους για την ηθική σου και προχωράς. Κρυφά και φανερά.

ΔΕΝ ήξερε από βιοπάλη ο κ. Λιάπης κι ούτε απαραίτητο ήταν να ρίξει μεροκάματα και να του κόψουν ένσημα. Αρκέστηκε στα «εύσημα» των φανατικών που άκουγαν «Καραμανλής», εκστασιάζονταν και ψήφιζαν Λιάπη, «δαγκωτό». Ίσως επιμείνουν στην επιλογή τους. Αν ο τελευταίος βρει το κουράγιο να ξεμυτίσει για τα μπαλκόνια και τα «παράθυρα».
ΚΑΙ η…ευχή μας: Να του πάρουν πίσω, έστω και ένα ευρώ. Πέρα απ’ τα παραγεγραμμένα. Μόνο τότε θα…μελαγχολήσει (ανα)ζητώντας «ψυχική εκτόνωση». Το ηθικό μέρος ανακλάται στο φουσκωτό μπουφάν του.