Επιμένοντας…ελληνικά

---

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΑΣ προτιμούν οι ξένοι (τουρίστες) και ας…όψεται ο Ήλιος, οι θάλασσες και τα νησιά μας. Αυτά δεν υπόκεινται στη διάθεσή μας να τ’ αλλάξουμε. Όλα τα άλλα τα βάζουμε χέρι. Κατά το γούστο εκάστου (νεο)έλληνα που βρωμίζει τις παραλίες, κατά τον πολιτισμό μας που τον «διαβάζεις» στα σταυροδρόμια των πεταμένων πλαστικών.
ΑΛΛΑΞΕ ο νταλικέρης το λάστιχο, παράτησε το σκασμένο καταμεσής του δρόμου κι ο δήμος δεν το…πρόσεξε. Κι είναι ο ίδιος (ο εποχούμενος ασίκης) που θα μεταμορφωθεί σε υπάκουο και πειθαρχημένο «ευρωπαίο» περνώντας τα σύνορα (όχι για τα Βαλκάνια, για την Ευρώπη).

Τι άλλο δεν…πρόσεξε ο δήμαρχος που τη μέρα απειλεί πως παραιτείται και τη νύχτα τυπώνει προεκλογικά φυλλάδια; Πως η αφίσα με τη φάτσα «καλλιτεχνών» του σκυλάδικου καρφώνει τη ματιά του οδηγού που του’ ρχεται να ξεράσει. Με την καφρίλα του τυλιγμένη στην παλιά αφίσα παρατημένη καταγής. Έτσι απλά, ξεδιάντροπα και ατιμώρητα. Με τον δήμαρχο να μη ρίχνει πρόστιμα-εκλογές έρχονται.
ΤΙ άλλο δεν ξέρει ο ξένος και ροβολάει αμέριμνος για την πατρίδα μας της ιστορίας και των αρχαιοτήτων; Ούτε που το υποψιάζεται πως αν του συμβεί ένα τροχαίο, θα τον (κατα)πλακώσει η γραφειοκρατία. Πως αν διανοηθεί να ξεκινήσει δουλειά στην Ελλάδα, θα τον κατασπαράξει το ίδιο τέρας και θα του αδειάσουν τη τσέπη μεσάζοντες και μιζαδόροι.

Ο Ευρωπαίος, λοιπόν, με τη βαλίτσα του κι εμείς με τις εμμονές μας. Μη χαθεί η…ελληνικότητα των εθνικών λεγόμενων δρόμων μας με το κουπιδαριό στα ρείθρα και τις εξάρσεις-παγίδες της ασφάλτου. Και τα εξοργιστικά διόδια; Οι μουντζουρωμένες πινακίδες της τροχαίας; Οι παραλίες του πλαστικού και της εκμετάλλευσης; Ο καφές της αισχροκέρδειας με τον «επιχειρηματία» να τσεπώνει τον ΦΠΑ;
ΓΙΑ τι άλλο τον πληροφόρησαν και στέκεται σκεφτικός στο σταυροδρόμι; Πως εδώ επιτίθενται σε ελεγκτές νοσοκομείων και οι συνδικαλιστές παραμένουν στο πόστο και τον ρόλο τους, θρασείς, παλιομοδίτικοι και ατιμώρητοι. (Να συμπληρώσει τη λίστα με τους παραπάνω ο Υπουργός-η διαθεσιμότητα είναι για τα…παλικάρια).

ΝΑ δούμε, λοιπόν, μέχρι πότε θα μας «αντέξει» ο τουρίστας επιμένοντας ευρωπαϊκά κι εμείς…ελληνικά.