Από γνώση πανδημίας απόγνωση.... της Μαίρης Κουτρούμπα

---

ΖΟΥΜΕ  ....

απόγνωσης γνώση

δράση αδρανής και αντίδραση στιγμής

ζούμε χωρίς να δρούμε και απεγνωσμένα αντιδρούμε.

Κόβουμε τη λύπη μας στα δυο

προ λύπης και λυπημένης χαράς

παραφυλάμε για χαμόγελα 

στα μάτια φαίνονται αλλιώς

κάνουν ρυτίδες σκαλισμένες με απόγνωση.

Αλλιώς μετράς πια το χρόνο που φεύγει

Τα χέρια των νεκρών δεν αγκαλιάζουν

τα χέρια των νεκρών δεν αγαπούν.

Χωρίσαμε τη μέρα  μας στα δυο

ψάχνοντας τις ώρες στο κενό

ένα τεράστιο κενό στιγμών και βιωμάτων

που δεν υπάρχει πια.

 

Πλασματικά βιώματα πλαστά σημειώματα

αναγνώσεις, απογνώσεις , πάψαν οι δια βίου ζώσης

Πίστη και πιστή στο πιστεύω ενός ληστή

Πράττω και διαπράττω χωρίς να εισπράττω

κρίνω και επικρίνω λογοκρίνω

επικριτών κρινόμενη  

ψάχνω επειδή χάνω 

μένω παραμένω υπομένω και επιμένω.

Ρήματα αξιόλογης παρουσίας 

που αντιστοιχούν σε πρόσωπα βουβά

ανέκφραστα βουβά και θυμωμένα 

γελαστά μα και θλιμμένα.

Βρέχει ποτίζονται ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ 

Θα ανθίσουν όταν πάψει η βροχή 

Θα γεμίσουν χρώματα οι κήποι

θα γεμίσει ο ουρανός με μουσική

βρέχει ...

τον κόσμο χωρίζει απ΄ το μπλέ μια αστραπή

Μαίρη Κουτρουμπα

---

  ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ STILIDA NEWS ΣΤΟ GOOGLE NEWS

---

ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK

---

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ ΣΤΟ YOU TUBE

---

Ανάσταση: Του Κώστα Βάρναλη

---

Νά τ’ η μεγάλη νύχτα! Καλή νύχτα!

Ψηλά το κυπαρίσσι σε καλεί!

—Έλα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις

μάιδε να θυμηθείς και να ξεχάσεις.

Πατρίδα; Πουλημένη στο σφυρί!

Λευτεριά; Με χαλκάδες δεν μπορεί!

Παιδιά; Που τα ’χει ας κλαίει μέχρι θανάτου,

θα ’ναι σκλάβ’ ή προδότες τα ορφανά του!

Είσ’ άδειος ίσκιος μέσα σ’ όλα τ’ άδεια.

Δεν είναι τόσο μαύρα τα σκοτάδια

του τάφου, όσο τα φέγγη της ημέρας,

τα φέγγη της σκλαβιάς και της φοβέρας.

Πιο σίχαμ’ απ’ το κάθε γης σκουλήκι,

οι θεόμορφοι δυνάστες σου και λύκοι.

Μη λες αφανισμό το θάνατό σου,

αφού δε ζούσες για τον εαυτό σου.

Αν έκανες το χρέος σου στο λαό,

σαν ξεχυθεί με πάθος παλαιό

την πάσαν ατιμία να συνεπάρει,

μ’ άλλους πολλούς θα ’χει κι εσέ μπροστάρη.

“Λίγα μέτρα πιο πέρα” – Από την Μαρία Βλάχου

---

” Η ηρωίδα, φυσιογνωμία ιδιαίτερη με ανικανοποίητη και μελαγχολική διάθεση ακροβατεί αντιθετικά σε μια κυκλικά επαναλαμβανόμενη χαρμολύπη η οποία ξεκινά από την εφηβεία της μέχρι και σήμερα που είναι ώριμη γυναίκα.

Κάθε της βίωμα μεταφέρεται σ’ ένα πλαίσιο εικόνων, περιγραφών, συναισθημάτων και ατόφιων αναλύσεων, πάντοτε σε μια αντιθετική πραγματικότητα με μια δόση υπερβολής που τη χαρακτηρίζει.

Η αναίρεση των επιλογών, των δράσεων και των αντιδράσεων αντιδιαστέλλεται με τη δέσμευση. Την πίστη ότι δύναται να...

ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΠΑΛΙΟ ΚΑΪΚΙ

---

 ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΠΑΛΙΟ ΚΑΪΚΙ

Καΐκι που φυγες μακριά

βάλε καλό σημάδι.

Αν χάσεις το τιμόνι σου

και πέσεις στο σκοτάδι

μη σε μπερδέψει ο καιρός

και το κακό φεγγάρι.

Θυμήσου το λιμάνι σου,

τις όμορφες αμμουδιές σου,

του καπετάνιου τα παιδιά,

την όμορφη κυρά του.

Του καπετάνιου η καρδιά

είναι φυλακισμένη,

με μια κυρά στην αμμουδιά

που τον επεριμένει.

Έχεις σαράκι στην καρδιά

μέσα στα σωθικά σου,

τον καπετάνιο αν αγαπάς

διώξτονε μακριά σου,

μη τον επάρεις άμοιρο

στην μαύρη αγκαλιά σου.

----

Αφιερωμένο στους ναυτικούς και στον Άι Νικόλα

Θανάσης Ν. Μπαρούτης

ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

---

Από τον αγαπημένο φίλο του πατέρα μου κυρ Γιάννη Διαμαντέα Στυλιδιώτη

Για θυμηθείτε μια στιγμή την 17 Αυγούστου

που μπλόκαραν την Κοκκινιά για χάρη γούστου

Οι γερμανοί φωνάζανε αμέσως γρηγορείτε

γέροντες, νέοι και παιδιά να παρουσιαστείτε '

Μας κοίταξαν ταυτότητες και ψάχνανε «τα αχνάρια»

Στα γόνατα στεκόμαστε όλα τα παλληκάρια

Στο μπλόκο τη Συγκέντρωση, ως την Οσία Ξένη

Εκατοντάδες οι νεκροί και αδικοσκοτωμένοι

Θανάσης Μπαρούτης

Στον μικρό Αλεξάκη των Εξαρχείων - Σφαίρα Ξοστρακισμένη

---

Αλεξάκη μου αν είσαι εκεί ψηλά

στα σύννεφα χαμένος,

φύλαξε την καρδούλα σου

και μείνε εκεί κρυμμένος.

Αλεξάκη μου οι ελεύθερες καρδιές 

πάντα αιμορραγούνε

γιατί σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορούν

ελεύθερες να ζούνε.

Από το βιβλίο του συμπατριώτη μας Θανάση Ν. Μπαρούτη

ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΑ ΒΕΛΗ

---

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΉ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ (ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΑ ΒΕΛΗ)

Στα μάτια τους ο ουρανός, τ’ ατσάλι στην καρδιά τους και μακριά από το σπίτι τους, να ζουν στη μοναξιά τους.
 *
Κοιμούνται λίγο και αγρυπνούν, έχουν αλλού το νου τους, θέλουν να ανέβουν στα φτερά, να δουν τους ουρανούς τους.
*
Έχουν τη Γαλανόλευκη επάνω στα φτερά τους, έχουν το αίμα του Έλληνα -αετού- να τρέχει στην καρδιά τους.
*
Πετούν στα σύννεφα, τρυπούν, βέλη στην καταιγίδα κι είναι από κείνους που πονούν για τη μικρή πατρίδα.
*
Μέσα στα μαύρα σύννεφα στου Αιγαίου τις κρυψώνες, οι Έλληνες σαν αετοί, πετούν μες τους Αιώνες. 

Από το βιβλίο του συμπατριώτη μας

Θανάση Ν. Μπαρούτη