ΜΑΝΑ, ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!!

---

…Μόλις τ’ άκουσες, γύρισες και κοίταξες τη φωτογραφία τού πατέρα μου. Του αγαπημένου σου Αρίστου. Τσαγκάρης ήταν και κουτσά-στραβά έβγαιναν τα καθημερινά μας έξοδα. Τι τού ’ρθε να φύγει στα βαπόρια…! Στις 21 Απρίλη 1967 μπαρκάρισε. Έτσι, ξαφνικά. Κι εσύ μάνα, όλο άναβες το καντήλι, να τον έχει ο Άι-Νικόλας γερό.
«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες τότε μάνα.

Ήταν στα δεκατρία μου χρόνια. Το 1968. Τότε που στο σχολειό ήρθαν δυο παιδιά από άλλο προάστιο τής εργατούπολης.

Χτυπάτε τον!

---

Θυμάμαι κείνη την χρονιά, ήταν Απρίλης όπως και τώρα, θυμάμαι τις όμορφες αμυγδαλιές πού ‘χαν βγάλει τ’ άνθη τους. Έμοιαζαν με νύφες έτοιμες να στήσουν το χορό. Λίγο πιο κάτω ένα λιβάδι γιομάτο από κατακόκκινες παπαρούνες, έδιναν ένα οπτικό πανόραμα. Όλα αυτά όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα τα ξεχάσω. Πάντα στο μυαλό μου θα ‘ρχεται κείνη η στιγμή, θυμάμαι σαν τώρα το χωροφύλακα, τον κυρ-Μένιο, είχε στα χέρια του ένα πελώριο ρόπαλο και το ανεβοκατέβαζε στη ράχη ενός σκύλου.
Από τα ουρλιαχτά του μαζεύτηκαν οι χωριανοί και περίεργα κοιτούσαν τον κυρ-Μένιο που με μανία ανεβοκατέβαζε το ρόπαλο στη ράχη του σκύλου.