Άνθρωποι κι ανθρωπάκια…

---

Φόβος όταν χτυπάει το τηλέφωνο, φόβος κι όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Φόβος να σηκώσεις το ακουστικό παίρνοντας εσύ την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσεις, γιατί φοβάσαι ποιος θα σου απαντήσει, πώς θα σου απαντήσει και τι θα σου απαντήσει! Χάος! Πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι χίλιες φορές μέχρι να ενεργήσεις ή να μην ενεργήσεις και απλά να παραδοθείς στην απραξία και το χάος της καταθλιπτικής αναμονής και του πεπρωμένου.

Ένα γράμμα για σένα.

---

Καμιά ώρα τώρα, κάθομαι μπρος την άδεια σελίδα. Λευκή, ψυχρή, άψυχη, σχεδόν εχθρική μου φαίνεται. Θέλω να τη γεμίσω με κείνα τα μαύρα σημαδάκια που πηδάν το ένα δίπλα στ’ άλλο και σχηματίζουν λέξεις, φράσεις, νοήματα, δίνοντας ζωή σε τούτο τ’ άσπρο και νεκρό κενό μπροστά μου. Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω απόψε, πολλές φορές σταμάτησα. Δεν βρίσκω τον τρόπο, το κλειδί που θα μ’ ανοίξει την πόρτα της έκφρασης....