Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει…Της Σοφίας Χουδαλάκη!

---

Σοφία Χουδαλάκη

Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει…

…οι σφαίρες δεν καταλήγουν στο διάστημα, αλλά μπορεί να πέσουν στο κεφάλι κάποιου χιλιόμετρα μακριά. Όποιος θέλει να το παίζει «άντρακλας», «βαρύς» και «επαναστάτης», όποιος θέλει στην πραγματικότητα να τιμήσει της βαθιές πολεμικές μας ρίζες, να κατέβει στον δρόμο αύριο. Να κατέβει στις πορείες της Πρωτομαγιάς, να τιμήσει τους νεκρούς που εκτέλεσαν οι σφαίρες των ναζί, Γερμανών και Ελλήνων, να υποστηρίξει τον αγώνα των ανθρώπων για αξιοπρεπή δουλειά, να υπερασπιστεί τη ζωή ολόκληρης της κοινωνίας.

Ήταν τότε, το 1947 και το ’48, το ’49 ....της Σοφίας Χουδαλάκη

---

Έσπρωχνε η πιτσιρίκα τα παιδικά της δάχτυλα μέσα στην τρύπα του τοίχου, προσπαθώντας να στερεώσει το γαρίφαλο, λες και ήξερε ότι το αντίδοτο του θανάτου κρεμόταν από τις άκρες των λεπτών της χεριών. Έσπρωχνε με μανία τη ζωή, μέχρι να χωθεί και να ριζώσει μέσα στα ανοίγματα που άνοιξαν σ’ εκείνον τον τοίχο οι σφαίρες που σκότωσαν, κάποτε, κάποια άλλα παιδιά. Σπρώξε μικρή μου, σπρώξε με τη δύναμη των καθαρών σου ονείρων τα κόκκινα γαρίφαλα μέσα στις πληγές που άνοιξαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα όταν σκότωναν τον 19χρονο Δημήτρη, τον 22χρονο Γιάννη, τον 27χρονο Νίκο. Ρίξε μια στάλα κόκκινης ζωής στη μαυρίλα του θανάτου.

Αυτοί είναι οι συνταξιούχοι που βγήκαν στους δρόμους σήμερα...Της Σοφίας Χουδαλάκη

---

Θυμάμαι τη μάνα μου, ήταν γύρω στα 50, που έλεγε ότι δε φοβόταν τα γεράματα που θα ερχόντουσαν τα επόμενα χρόνια. «Δεν φοβάμαι, παιδί μου, δουλεύω τόσα χρόνια, τόσα ξενύχτια, τόσες αργίες, τόσα βράδια… τουλάχιστον θα έχω μια σύνταξη να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου δίχως να γίνω βάρος σε κανέναν»…
Θυμάμαι και την πεθερά μου, πριν λίγα χρόνια κάποια παραμονή Χριστουγέννων που ήρθε και μου έδωσε μαζεμένο το Δώρο και μου είπε «Πάρτε τα να αγοράσετε στα παιδιά από ένα ποδήλατο, είναι η τελευταία φορά που μας το δίνουν»…

Λαζαρέτο Κέρκυρας: «…Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού!» – της Σοφίας Χουδαλάκη

---

Ο τοίχος των εκτελέσεων κοιτάζει την Ανατολή. Ένας τοίχος ξερός, δίχως τίποτα άλλο γύρω του. Πέτρες στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, σε ένα μικρό κομμάτι γης που μοιάζει να πλέει στα γαλανά νερά, μόλις δυόμιση χιλιόμετρα από το λιμάνι της Κέρκυρας. Είναι ό,τι έχει απομείνει από την εποχή που οι Ενετοί, ως κυρίαρχοι του νησιού, έχτιζαν στο Λαζαρέτο το Λοιμοκαθαρτήριο. Καθώς σηκώνεται ο φθινοπωρινός ήλιος, οι πέτρες χρυσώνονται από το φως του και ξεκινούν να φτιάχνονται οι πρώτες σκιές, τότε ξεκινούν να φαίνονται οι τρύπες επάνω τους.

Τρεις μέρες κράτησε η σφαγή στη Βιάννο...

---

«Τρεις μέρες κράτησε η σφαγή στη Βιάννο. Εκτελέστηκαν πάνω από 400 άνθρωποι, κάηκαν 980 σπίτια, έγκυες ξεκοιλιάστηκαν, παιδιά βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, γέροντες στήθηκαν στον τοίχο». Όσο και αν η παθητική φωνή «γράφει» όμορφα σε ένα κείμενο, στη συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί σε έναν «υπό-τονισμό» του υποκειμένου. Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, κρύβει το υποκείμενο. Θεωρώ πιο λογικό να πούμε : «Εκτέλεσαν πάνω από 400 ανθρώπους, έκαψαν 980 σπίτια, ξεκοίλιασαν έγκυες, βασάνισαν και δολοφόνησαν παιδιά, έστησαν γέροντες στον τοίχο».