Αυλαία: πέφτει ή την ρίχνουμε;

του Καθηγητή

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δραματικές οι εβδομάδες και οι μήνες που περνάει η Ελλάδα και οι Έλληνες, αλλά ΚΩΜΙΚΕΣ (που προκαλούν έντονη θυμηδία) οι παρουσίες στελεχών της σημερινής Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και προηγούμενων Κυβερνήσεων Ν.Δ. στα τηλεοπτικά «πάνελ»…

Με άλλα λόγια άνδρες και γυναίκες που ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ για την παρούσα επαιτεία μας και την επερχόμενη χρεοκοπία μας με απίστευτη ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ τολμούν και αναλύουν, συμβουλεύουν και εξηγούν ΠΩΣ θα δανεισθούμε ακόμη περισσότερα και πώς θα χειρισθούν αυτοί για εμάς τα…δανεικά (τα οποία όχι μόνο δεν θα είναι…αγύριστα, αλλά έχουν και…τόκους!Δεν τους πληροφόρησε κανείς ότι η πολιτική ΑΥΛΑΙΑ έχει πέσει και στο πολύ άμεσο μέλλον θα εισπράξουν για την αποτυχημένη τους παράσταση λοιδορίες, ύβρεις και γιαούρτια;

Η οικονομική κρίση θα «ρίξει βίαια» την αυλαία στο υφιστάμενο σχήμα του Υπουργικού Συμβουλίου, στην μεταμόρφωση των πολιτικών Κομμάτων, στη λειτουργία καναλιών και στα συμβόλαια της επόμενης σαιζόν σε εκπομπές…

Στην υπαρξιακή θεώρηση η ζωή αποτελεί μια παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, στο μετριασμό της άδικης μοίρας κάθε ζωντανού οργανισμού με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, από τη στιγμή που ανατέλλει στο στερέωμα η προσωπική μας ύπαρξη αρχίζει ο αγώνας για την παράταση της αναπόφευκτης δύσης..

Στο μέτρο που πασχίζουμε να γεμίσουμε με νοήματα την παρένθεση της προσωπικής μας ζωής δημιουργούμε την προσωπική μας ιστορία διευρύνοντας τους κύκλους των γνωριμιών, χτίζουμε καριέρες και κοινωνικές δραστηριότητες, συσσωρεύουμε υλικά αγαθά, απολαμβάνουμε την αναγνώριση. Και, φυσικά, διαιωνίζουμε την ύπαρξή μας στο χρόνο προεκτείνοντας το εγώ μας με τα παιδιά που γεννούμε, με τους απογόνους μας.

Στην πολιτική, στις επιστήμες, τις τέχνες, το εμπόριο, τα σπορ, γενικά στη ζωή, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες...Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια, μερικοί ξεφεύγουν από αυτήν δεσπόζουν στο στερέωμα για αρκετό χρονικό διάστημα, μαγεύουν , γοητεύουν και συγκινούν το κοινό απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα οικονομικά και ψυχοκοινωνικά αγαθά της αναγνώρισης και στη συνέχεια, νομοτελειακά, χάνονται από το προσκήνιο της επικαιρότητας.. Όπως και αν έχει η προσωπική ιστορία κάθε μεγάλου πολιτικού άνδρα από τη στιγμή που θα ανατείλει το άστρο του είναι ήδη προκαθορισμένη η εφήμερη τροχιά του, θα έλθει αργά ή γρήγορα η πίκρα, μαζί με τη χαρά η αναγνώριση μαζί με τα κατηγορώ και τελικά η αναπόφευκτη Δύση..

Να οδηγηθούμε λοιπόν στην μοιρολατρική αδράνεια; Να παραδώσουμε τα όπλα υποκύπτοντας στο βαρύ φορτίο της αναγνώρισης του γεγονότος ότι η ζωή και η ύπαρξή μας αποτελούν μια εφήμερη πραγματικότητα με προκαθορισμένο χρόνο ζωής, με ημερομηνία λήξεως;

Όχι, η απάντησή μου είναι ένα εμφαντικό ΟΧΙ!

Η αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας δύσης γίνεται ένας ακόμη σταθμός για την επίδειξη όλων εκείνων των πνευματικών και μαζί ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων, χαρακτηριστικών προσωπικότητας και δομών χαρακτήρα που επί σειρά ετών είχαν βοηθήσει να τους καθιερώσουν στη συλλογική συνείδηση του κοινού. Ο θάνατος του σώματος είναι ίσως το τελευταίο πικρό ποτήρι που επιφυλάσσει η ανθρώπινη μοίρα σε όλα τα αστέρια της ζωής.

Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι έχουν τον τρόπο να μετριάσουν το σοκ της πραγματικότητας να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με κομψότητα, με τακτ, με στυλ…Η τελευταία τους, η αποχαιρετιστήρια κίνηση, γοητεύει, συγκινεί, και τελικά ενθουσιάζει. Και για τους ελάχιστους, αυτούς που καταφέρνουν να μπουν στο Πάνθεο των μεγάλων οπωσδήποτε το πέσιμο της αυλαίας δεν είναι εύκολο πράγμα.

Σίγουρα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όταν την «αυλαία» αποφασίζει να ρίξει ο ίδιος ο μεγάλος άνδρας, η σπουδαία γυναίκα στην «σωστή» μάλιστα στιγμή - και όχι να τους την ρίξουνε – τότε δεν θα ΣΒΗΣΟΥΝ από την συλλογική μνήμη των συνανθρώπων τους, φίλων και εχθρών, έχοντας διασφαλίσει θετικά την υστεροφημία τους…

Στην Βουλή των Ελλήνων τα τελευταία 36 χρόνια μόνο ΜΙΑ βουλευτής το τόλμησε σε δημόσια θέα – η κ Άννα Συνοδινού!

Ο εθνικός μας ....αχταρμάς !

Του καθηγητή

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στην ψυχοκοινωνική θεωρία αποτελεί κοινά αποδεκτή θέση ότι η χάραξη ορίων και ο προσδιορισμός κάποιων στοιχείων αποδεκτής ατομικής και συλλογικής συμπεριφοράς είναι απαραίτητα για τη θεμελίωση "πλαισίων αναφοράς". Από αυτά τα πλαίσια απορρέει το πλέγμα των γραπτών και άγραφων νόμων που ενσωματώνονται στη συστοιχία δομών και θεσμών κάθε κοινωνίας και με σημείο αναφοράς τα ήθη και τα έθιμα κάθε λαού προσδιορίζουν την ατομική και συλλογική μας συμπεριφορά.

Το ελληνικό κοινωνικό σύστημα, όπως και κάθε άλλη εξελιγμένη δυτική κοινωνία ακολουθούσε τις παραπάνω προδιαγραφές αλλά αυτό δεν φαίνεται να ισχύει πια στις μέρες μας πράγμα που το οφείλουμε κατά κύριο λόγο στον γεννήτορα του ΠΑΣΟΚ, τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου που μέσα από το σύνθημα της «αλλαγής» προκάλεσε και αλλαγές που ίσως και ο ίδιος να μην είχε φαντασθεί και να μην επιθυμούσε εξαιτίας των επιπτώσεών τους στο συλλογικό είναι των Ελλήνων. Στη συνέχεια, ο διάδοχός του και επί 8ετία Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, προχώρησε ακ΄πομη περισσότερο το σύστημα του «Φάσκω και Αντιφάσκω και κάντε όπως λέω και όχι όπως κάνω» και από τις 4 Οκτωβρίου 2009 και μετά φαίνεται ότι τα πάει πολύ καλά στο σύστημα του ΦΑΣΚΩ και ΑΝΤΙΦΑΣΚΩ και ο Γιώργος Παπανδρέου!.

Δεν αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη αυτής της θέσης η ιστορική πια φιλελευθεροποίηση της παρούσας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που ενώ υποτίθεται ότι αντιμάχεται ουσιαστικά ευνοεί το κέρδος και το μεγάλο κεφάλαιο και λειτουργεί σαφώς με κλασικές καπιταλιστικές μεθόδους συναλλαγής και συμβίωσης; Και είναι κυβέρνηση Σοσιαλιστών προερχόμενη κατ΄όνομα από το κόμμα που ενσάρκωνε, λέει, τη σοσιαλιστική θεωρία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δικαίωσης του αγώνα των εργαζομένων τάξεων απέναντι στο.. μεγάλο Κεφάλαιο και την Ευρωπαϊκή Ενωση που, αναμφίβολα, αφού ο κ Γιώργος Παπανδρέου την υπηρέτησε ως Υπουργός των Κυβερνήσεων του πατέρα του και του Σημίτη συνεχίζει να υπηρετεί ως Πρωθυπουργός!...

Θέλω να πιστεύω ότι λίγοι θα διαφωνήσουν, άσχετα με την κομματική τους τοποθέτηση...

Θα ήταν, όμως, άδικο και δείγμα προσωπικής προκατάληψης να λησμονήσουμε τα πεντέμιση χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από την χαρακτηριζόμενη ως την «πλέον αποτυχημένη Κυβέρνηση των τελευταίων 100 χρόνων» της οποίας ηγήθηκε ο Κώστα Καραμανλής και η οποία έφτασε στο τραγικό σημείο κάποιοι να λένε ότι τα στελέχη της «έκλεψαν και της Παναγιάς τα μάτια» ή κάπως ηπιότερα «βεβήλωσαν το περιβόλι της Παναγιάς!»

Πώς,όμως,εξελίσσονται τα πράγματα με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση στο «Σωτήριο Έτος» 2010;

Οι σχέσεις κράτους πολίτη στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά θα πρέπει επι τέλους να τις δούμε και σαν εντυπω

σιακά...ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στο ελληνικό κράτος.

Ετσι, τη στιγμή που οι Ελληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονται στο να θεωρούν το κράτος σαν "καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό" ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεώτερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος σαν "τον καλό πατέρα, τον πιό σίγουρο εργοδότη, σαν μιά παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την αλλαγή της κυβέρνησης για να αρμεχτεί από τα...δικά της παιδιά!"

Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεο-Ελληνες οδηγηθήκαμε κυρίαρχα από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από τη Νέα Δημοκρατία να αναπτύξουμε τη σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμέναμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παρανοϊκότητας άσχετα με το που στεκόμαστε...κομματικά!

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό έρχεται τώρα ο Πρωθυπουργός μας και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άνθρωπος της...»αριστεράς» και Πρόεδρος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής να συναλλάσσεται υπέροχα με τους Καπιταλιστές του ΔΝΤ και, για να «σώσει» τους Τραπεζίτες φορομπήχνει με πρωτόγνωρη βαρβαρότητα μισθωτούς και συνταξιούχους!

Αντε τώρα να καταλάβει ο απλός Ελληνας τι σημαίνει Αριστερός, τι σημαίνει Καπιταλιστής, τι σημαίνει σοσιαλιστής, τι σημαίνει φιλελεύθερος και τελικά τι και ποιός ευθύνεται για το μπέρδεμα;

Την ίδια ώρα με ένα απρόσμενο ΒΕΤΟ ο Αντώνης Σαμαράς, ξαφνικά, βγαίνει μπροστά με ένα αρχηγικό προφίλ που σηματοδοτεί μια ΝΕΑ Ν.Δ.!

Και στην πρωτεύουσα η πορεία μιας πρωτοφανούς λαοθάλασσας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα καθώς κάποια δολοφονικά μυαλά σπρώξανε κάποια παραβατικά χέρια να αφαιρέσουν 4 ζωές συνανθρώπων μας και να δώσουν το δικαίωμα στα ΜΜΕ να αναλύουν τους τραγικούς θανάτους ξεχνώντας γιατί έγιναν οι διαδηλώσεις, τι θα μας κοστίσουν τα μέτγρα του ΔΝΤ και πόση «ζωή» θα έχει ο μέσος Έλληνας, Ελληνίδα και τα παιδιά μας όταν τελειώσουν το «ρούφηγμα του αίματός μας» οι διεθνείς ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ!

Τελικά, όμως, καθώς ως Εθνος οδεύουμε προς την ΠΤΩΧΕΥΣΗ, ποιός θα ψυχαναλύσει τον Εθνικό μας...ΑΧΤΑΡΜΑ;