Πόσες φορές, όσο μεγαλώναμε, δεν ακούγαμε τους δικούς μας να οργανώνουν τις ζωές μας καταλήγοντας στην πάγια φράση «…ό,τι και να γίνει, τουλάχιστον έχει ένα σπίτι, δεν είναι στον δρόμο»… και μετά ένας αναστεναγμός ανακούφισης από τον γονιό και ένα βλέμμα ικανοποίησης που μαρτυρούσε τον μεγάλο του αγώνα μέχρι να καταφέρει να προσφέρει στο παιδί του αυτό το ένα σπίτι.
Αυτό το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι και τα πατώματα, αυτό το σπίτι συμπυκνώνει την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του γονιού και του παιδιού. Το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» δεν είναι μόνο η ασφάλεια, δεν είναι μόνο η ζέστη, δεν είναι μόνο η θαλπωρή. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά κυρίως είναι η έδρα. Είναι η αίσθηση ότι δεν είσαι περιπλανώμενος, δεν είσαι αναλώσιμος, δεν είσαι διαθέσιμος σε κάθε τόπο.