18 Ιούνη σήμερα ,γιορτή του Πατέρα...της Ευαγγελίας Παπαδοπούλου

---

Μια έκπληξη με περίμενε κάθε φορά που ο πατέρας μου επέστρεφε από την Αθήνα, Δύο φορές τον χρόνο πήγαινε να επισκεφθεί τα ξαδέλφια του στην πρωτεύουσα και γύριζε φορτωμένος με δώρα.
Μαθήτρια του γυμνασίου εγώ και από τις καλές ,οπότε εισέπραττα επάξια την αμοιβή μου.
Θυμάμαι το προτελευταίο καλοκαίρι πριν φύγει από τη ζωή τόσο άδικα και τόσο νέος.

Γύρισε από την Αθήνα με το ωραιότερο δώρο για μένα ,ένα πικάπ και όχι μόνο και δίσκους των 45 στροφών με τα αγαπημένα μου τραγούδια.

Τρελάθηκα από τη χαρά μου,τον γέμισα φιλιά και από την επόμενη μέρα δεινοπάθησαν όλοι στο σπίτι.
Από το πρωί άκουγα τους δίσκους ασταμάτητα, αμέτρητες φορές.
"Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν και κλαίνε και πονάνε,και εμείς οι τρεις στον καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ ,βρε δε βαριέσαι αδελφέ"τραγουδούσε ο αγαπημένος μου Κ.Χατζής
Και η μάνα μου αναρωτιόταν" Καλά τραγουδιστής είναι αυτός ή ο παπάς ο παλαιοημερολογίτης;"
Εκείνο όμως το δισκάκι που μου είχε κλέψει την καρδιά ήταν το ιταλικό τραγούδι"Ιο di note" με το Αλ Μπάνο,το σουξέ της εποχής.

Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πέρασαν από το σπίτι μας να δουν το νέο μου απόκτημα και να ακούσουν τα δισκάκια.
-Λαϊκό προσκύνημα έχουμε, έλεγε η μάνα μου.
Μια μέρα κάλεσα και ένα αγόρι από άλλη γειτονιά, ένα πανέμορφο αγοράκι που κρυφοαγαπούσα,αλλά αυτό δεν έλεγε να το καταλάβει.
Το κατάλαβε όμως η μάνα μου,που δεν της ξέφευγε τίποτα, και έγινε θηρίο.Έτσι όταν επέστρεψε ο πατέρας μου ξεσπάθωσε οργισμένη.

-"Αυτόν τον διάβολο που μας κουβάλησες εδώ μέσα,άρχισε να του λέει για το πικάπ, θα τον πετάξω στο δρόμο να γίνει χίλια κομάτια"
-Έλα ,την καθησύχαζε αυτός με το γλυκό χαμόγελό του, που πάντα πίστευα ότι το κληρονόμησα, είναι καινούργιο και τόχει μεράκι, σε λίγο θα το βαρεθεί
-Ποιο να βαρεθεί, επέμενε εκείνη, εδώ κουβάλησε όλη τη Στυλίδα να το δεί, σήμερα μάλιστα έφερε εδώ σπίτι ένα ξένο παιδί και μόνο που δεν το φίλησε. Είναι πράγματα αυτά απο κορίτσι πράμα; πές και συ καμιά κουβέντα χριστανέ μου

Στράφηκε σε μένα ο πατέρας μου και με την ηρεμία που πάντα αντιμετώπιζε τα πράγματα μου είπε
-Θέλεις Βαγγελιώ μου,να μείνεις κορίτσι πράμα ,σαν αυτό που εννοεί η μάνα σου; ή θέλεις να γίνεις μια έξυπνη,δυναμική, με προσωπικότητα και άποψη γυναίκα; μια γυναίκα που να γνωρίζει τις υποχρεώσεις της και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα της; Αν αυτό θέλεις πρέπει να αγωνιστείς για το πετύχεις.
Με πολύ διάβασμα, μεγάλη προσπάθεια και μουσική για να ξεκουράζεσαι.
-Τώρα μάλιστα την φόβισες, φώναζε απογοητευμένη η μάνα μου που περίμενε πιο δυναμική παρέμβαση, δεν γίνεται τίποτα με τα λόγια χρειάζεται και καμιά σφαλιάρα.
-Δεν χρειάζεται,επέμενε εκείνος, ο λόγος είναι πιο δυνατός από την σφαλιάρα
18 Ιούνη σήμερα ,γιορτή του Πατέρα και
πόσο θάθελα να μπορούσα ,επ' ευκαιρία της ημέρας,να πω στον πατέρα μου,
Ότι αγωνίστηκα στη ζωή μου και έγινα η γυναίκα που ονειρευόταν να γίνω.

Πόσο θάθελα να μπορούσα να πω στη μάνα μου
ότι τις ίδιες αγωνίες είχα και εγώ μ' εκείνη για τα παιδιά μου και πως δεν αρκέστηκα μόνο στα λόγια αλλά τους έριξα και μερικές σφαλιάρες.
Πόσο θάθελα να πω και στους δυο
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ωραία οικογένεια που μου χάρισαν !!!!

Ευαγγελία Παπαδοπούλου