ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ...του Κώστα Αλεξόπουλου

---

Απέναντι από το Λύκειο Στυλίδος, στον ακάλυπτο χώρο, νοτιοδυτικά, γίνεται το πανηγύρι. Οι πωλητές έχουν απλώσει τα εμπορεύματα σε μικρά τραπέζια. Κυκλοφορώ ανάμεσα στο πλήθος με μιά φωτογραφική μηχανή. Σκέφτομαι να τραβήξω φωτογραφίες τους αγρότες, είμαι γοητευμένος από τα ηλιοψημένα πρόσωπα. Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι μπροστά στη Λίζα, πουλάει ανταλακτικά για φωτογραφικές μηχανές, θέλει να με πείσει να αγοράσω ένα παρασόλ για τη δική μου, σε πολύ χαμηλή τιμή, με την έκπτωση, μπορώ να το αγοράσω στην τιμή των δέκα γαλλικών φράγκων.

 Αυτό το παρασόλ μοιάζει με χωνί, όταν το βάζω στη μηχανή βλέπω πολύ μακριά. Με τριγυρίζουν τα κορίτσια της γειτονιάς, η ατμόσφαιρα είναι ερωτικά ηλεκτρισμένη όταν το τοπίο μεταμορφώνεται σε πίστα αεροδρομίου, αναγκάζομαι να αποτραβηχθώ τροχάδην, ένα αεροπλάνο Hercule C 130 κατεβαίνει να προσγειωθεί. Ο ουρανός είναι γαλανός χωρίς κανένα σύννεφο. Ξαφνικά πολύχρωμα αερόστατα υψώνονται με θόρυβο, προς στιγμήν φοβάμαι, αλλά αμέσως τα αερόστατα ανοίγουν σαν τεράστιες ομπρέλλες, μοιάζουν με αλεξίπτωτα κάτω από τον κρότο των πυροτεχνημάτων, ενώ ακούγεται η δημοτική ορχήστρα, παίζει υπό την διεύθυνση ενός διάσημου μαέστρου, έχει έρθει από τη Γερμανία ειδικά για τη γιορτή. Δεν βλέπω τους μουσικούς. Ψάχνωντας στην πόλη φθάνω στην κεντρική πλατεία. 

Η ορχήστρα παίζει ακόμη, τώρα ακούγεται καθαρά, είναι τα Βασιλικά πυροτεχνήματα του ύδατος. Πλησιάζω στο λιμάνι. Η ορχήστρα είναι στην αποβάθρα. Ο μαέστρος με ρεδιγκότα, οι μουσικοί με σμόκιν.
Τότε θυμάμαι τη Λίζα, είναι μόνη της στο πανηγύρι, πρέπει να επιστρέψω πριν νυχτώσει, αλλά θέλω να πάω πιο κοντά στην ορχήστρα, θυμάμαι τον βιολιτζή, έπαιζε του Αγίου Δημητρίου στο μαγαζί του Τσιάπα και αυτοί που χόρευαν έκαναν επίτηδες ακόμη και ακόμη, τον κέρναγαν μπύρα, αυτός συνέχιζε ζωηρά χωρίς διακοπή, όπως ήταν ντροπαλός δεν τολμούσε να σταματήσει, οι άλλοι χόρευαν, είχε ακούσει για τον Τσιάπα, πόσους αντάρτες είχε ψήσει στη σούβλα ζωντανούς, δεν τολμούσε να σταματήσει, οι χορευτές του πετούσαν κατοστάρικα, από ώρα ήθελε να ουρήσει και όλο σφιγγόταν, ώσπου δεν άντεξε, τα αμόλησε επί τόπου, τα ούρα σχημάτισαν λίμνη κάτω από την καρέκλα, συνέχισε να παίζει, οι χορευτές γελούσαν, ο Τσιάπας με ένα νεύμα του επέτρεψε να διακόψει το παίξιμο, ο βιολιτζής έτρεξε κατακόκκινος, ούρησε στον κορμό της μουριάς. Οταν γύρισε οι χορευτές είχαν φύγει.
Είμαι σίγουρος, παίζει στη δημοτική ορχήστρα, θέλω να δω πως του πάει το σμόκιν.

Δυτικά, εμφανίζεται το πλήθος των χορευτών, γεμίζει την πλατεία. Είναι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, κρατούν πολύχρωμες ομπρέλλες. Η ορχήστρα παίζει μουσική τζάζ. Είμαι μπροστά στο εστιατόριο του Ζαχαρία Λογοθετίδη, διαβάζω στη βιτρίνα, «πατσάς καθ΄εκάστην», τότε βλέπω τη φάτσα μου στο τζάμι, είμαι ντυμένος με κουστούμι κλόουν, μακιγιαρισμένος. Τρέχω προς την ομάδα των κλόουν, με παρασύρουν προς το λιμάνι. Ο Επίσκοπος ετοιμάζεται να ρίξει το σταυρό επί των υδάτων : Εν Ιορδάνη βαπτιζουμένου Σου Κύριε...

Οι κολυμβητές κάνουν προκαταρκτικές ασκήσεις, μετά βουτούν χωρίς δισταγμό. Το πλήθος υποχωρεί προς τη λεωφόρο Φαλάρων. Είμαι με τους φίλους μου μπροστά στο καφενείο «Βυζάντιον». Η Λίζα ντυμένη με το μπεζ παλτό της, βαδίζει προς τη φορά του πλήθους, ατάραχη, αγκαζέ με την αδερφή της.

kostasalexopoulos