..τα τυπογραφία τυπώνουν τους νέους χάρτες.....Γράφει η Μάρι Λορίδα

---

Δεν υπάρχει σημείο συνάντησης κανένα... καμία επαφή. Τρεις λαοί που κατοικούν στον ίδιο τόπο. Ο λαός των κυβερνώντων και των παρατρεχάμενων που φαντασιωνεται πλεονάσματα πλούτου, ανάπτυξη, επενδύσεις και δόξα για το τεράστιο έργο διάσωσης της χώρας, δούλοι της μωροδοξίας τους.
Ο λαός των αποχαυνομένων μέσα στο παχύσαρκο εγώ τους που σχεδιάζουν ακόμα τι αμάξι θα πάρουν, που θα πάνε διακοπές, ποιο καλό εστιατόριο άνοιξε, τι παίζει στα πρωινάδικα, δούλοι των εμμονών τους.
Κι ο λαός των φοβισμένων, υποταγμένων, ξεκάθαρων δούλων, που ενώ οι άλλοι φαντασιώνονται θεωρώντας το κόσμο σαν την παιδική τους χαρά, αυτοί τρώνε το αγγούρι από όλες τις μεριές χωρίς να κάνουν κιχ...

Ναι το μόνο κοινό σημείο των τριών κόσμων είναι η δουλεία. Η υποταγή σε αρρωστημένο επίπεδο σε κάτι. Σε κάτι που αξίζει περισσότερο από τη ζωή, περισσότερο από τη χαρά, την ευτυχία, την ομορφιά... Για άλλον το κόκκαλο που κρέμεται από το σχοινάκι και τον τραβολογάνε να το φτάσει
είναι να φαντασιώνεται πως είναι ο σωτήρας ενός έθνους, για το δεύτερο είναι το καινούριο μοντελάκι που πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει και για έναν τρίτο λίγες πενταροδεκάρες για να βγάλει το μήνα ζωντανός...

Εκφράσεις όπως "έχω ένα όραμα" παραπέμπουν πλέον στο παραλήρημα ενός τρελού. Δεν πρόκειται για όνειρα ή στόχους, απλά παραλήρημα. Το πλέον θλιβερό είναι να τα βλέπεις όλα αυτά μαζί και να σκέφτεσαι πως όλο αυτό τον κόσμο, το τέλος της φάρσας θα τους βρει με τη μούρη κολλημένους στους αρρωστημένους εθισμούς τους, χωρίς να καταλάβουν τι έγινε. Είναι να κοιτάς τα νέα παιδιά που ζουν με την εντύπωση πως αυτό που ζουν τώρα θα είναι έτσι και για τα επόμενα δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ή και μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Το χαλί σε ολόκληρο τον πλανήτη έχει αρχίσει ήδη και τραβιέται άγρια, τα τυπογραφία τυπώνουν τους νέους χάρτες, τα εφιαλτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας γίνονται ένα ένα πραγματικότητα και άνθρωποι θυσιάζουν ολόκληρη τη ζωή τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν έναν ενφια στην κ@λοτρυπίδα του σύμπαντος και θεωρούν πως αυτό είναι κάτι ύψιστης σημασίας, κάτι που δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει, να αρνηθεί, να το φτύσει κατάμουτρα, γιατί είναι όλοι εκπαιδευμένοι να κοιτάνε τόσο όσο πιάνει η σόλα από το παπούτσι. Με μάτια χαμηλωμένα στο χώμα. Πιονάκια σε μια μονόπολη που περιμένουν υπομονετικά τη ζαριά για να προχωρήσουν στο επόμενο τετραγωνάκι. Αν δεν ρίξει κανένας το ζάρι... μπορεί να μείνουν εκεί, στο συγκεκριμένο τετραγωνάκι στην αιωνιότητα, βιώνοντας ξανά και ξανά την αγωνία της ακινησίας, της ανυπαρξίας, του τίποτα.

Από την άλλη πάλι, υπάρχουν κι εκείνοι που σκέφτονται απλά αν θα βάψουν το ταβάνι μπεζ...
Κι εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι ανώτερο από όλους τους υπόλοιπους, πως είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, οι έχοντες και κατέχοντες δύναμη, εξουσία, πλούτο, αδυνατώντας να δουν απλά πως βρίσκονται μέσα στην κ@λοτρυπίδα που λέγαμε.
Παράλληλα σύμπαντα του Αντώνη, της Κατίνας και του Μήτσου...
Κάπως έτσι θα μας βρει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, η επέμβαση των εξωγήινων, η αποκάλυψη, ή απλά το τέλος των ημερών... να περιμένουμε ποιος θα ρίξει το ζάρι...

Helooooooooo....