Δεν είναι ο οικονομικός θάνατος που ποντάρουν, ούτε που τους νοιάζει .. αυτό που θέλουν να πετύχουν με κάθε τρόπο είναι να μην μείνει ούτε ένας που να θυμάται.

---

Γράφει η Μάρι Λορίδα

Ναι υπάρχει κι ένα άλλο είδος πρόσφυγα, ανάμεσα σε όλα αυτά τα δυστυχισμένα πλήθη που καταφθάνουν από κάθε γωνιά της γης. Είναι ο ξένος στο ίδιο το τόπο του. Είναι εκείνο το είδος που περιορίζεται δραματικά σε εποχές απόλυτης σαπίλας. Είναι το ξένο σώμα σε μια γλοιώδη, ανούσια πραγματικότητα που κάθε στιγμή τον πετάει έξω σαν ασύμβατο μόσχευμα. Τα μνημόνια της αθλιότητας, τα κατευθυνόμενα από ένα τσούρμο υπανθρώπους, ένα τσούρμο ύαινες, ξεσκέπασαν μια οδυνηρή πραγματικότητα που ήταν εδώ κάτω από τα μάτια μας αλλά δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία , στρουθοκαμηλίζοντας..

Και τώρα που το μέγεθος της ντροπής είναι τόσο δυσβάσταχτο.. τίποτα πια δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Έρχονται στο μυαλό στίχοι από τραγούδια, από ποίηματα, που παρέμειναν κλεισμένα σε ντουλάπια τόσα χρόνια.. αχρησιμοποίητα, τώρα είναι η ώρα να διαβαστούν, να κρατηθούμε από κάτι όμορφο μέσα σε τόση ασχήμια. Τα μνημόνια δεν πήραν απλά τα πορτοφόλια, πήραν τη τελευταία ελπίδα να βγουν ψεύτες οι ευαίσθητες ψυχές, η τελευταία ελπίδα να έχουν κάνει λάθος για τα ταραγμένα όνειρα που έβλεπαν όταν όλοι .. ήταν ανέμελοι αποδέκτες του τίποτα.

Δυστυχώς σιγά σιγά οι γκρινιάρηδες που ξενέρωναν το γλέντι θα σωπάσουν. Κουράστηκαν και βρίσκονται σε κάποιες γωνιές να γλύφουν τις ρωγμές του χρόνου. Σιγά σιγά ο τελευταίος άνθρωπος θα κλείσει τη πόρτα και θα κλειδωθεί στο παράλληλο σύμπαν αφήνοντας πίσω του μόνο μια πίκρα, γιατί τελικά είναι κουτό να προσπαθεί κανείς να χτυπήσει του κουφού τη πόρτα. Είναι κουτό να προσπαθείς ασταμάτητα να χτίσεις το σπίτι σου πάνω σ΄ενα έδαφος που συνεχώς υποχωρεί κάτω από το βάρος μιας χωρίς τέλος ξεφτίλας.

Ναι, θα πτωχεύσουμε τελικά, θα έρθουν μέρες πολύ σκοτεινές.. θα χτυπηθούμε και θα χτυπήσουμε, θα μας ξεφτιλίσουν κι άλλο, θα μας ταπεινώσουν, θα μας πουλήσουν για φραγκοδίφραγκα.. και λοιπόν? Αυτή είναι η μεγαλύτερη ντροπή? Η μήπως αυτό που θα έπρεπε να μας ανησυχεί πιο πολύ από όλα είναι, όχι το γεγονός πως καταδικαστήκαμε, αλλά το ΓΙΑΤΙ.

Συνειδητοποιείτε άραγε πως για πρώτη φορά τα παιδιά, οι νέοι, θα έχουν ζήσει λιγότερο από τη μάνα τους και τη γιαγιά τους.. και δεν εννοώ σε χρόνια. Θα είναι οι επόμενες γενιές τόσο φτωχές πνεύμα και σώμα που θα μαθαίνουν τι ήταν η χαρά της ζωής, μέσα από τις διηγήσεις των επιζόντων, κάποιες ταινίες και κάποια υπονοούμενα σε μερικές ιστοσελίδες. Τότε που ο άνθρωπος ακόμα είχε περιθώριο να πέσει και να σηκωθεί ξανά, τότε που ήξερε από ένστικτο κι από φαντασία πως να γεμίσει τη ζωή του, τότε που υπήρχαν ακόμα φαντάσματα στα σπίτια να σε τρομάζουν, έρωτας στο υστερόγραφο σε ένα τσαλακωμένο γράμμα, σκασιαρχείο από το σχολείο, ξεφάντωμα με τρέλα στους χορούς των ανθρώπων.

Στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451 που εξελίσσεται σ΄ενα κόσμο που τα βιβλία δεν υπάρχουν πια, σ΄ενα κόσμο που απαγορεύεται να διαβάσεις οτιδήποτε που απαγορεύεται να δημιουργήσεις οποιοδήποτε όνειρο, πέρα από τις υποδείξεις των αχυρανθρώπων που κυβερνάνε το κόσμο, υπάρχει μια ομάδα επαναστατών που αποστηθίζουν ο καθένας ένα βιβλίο από τα σπουδαία που γράφτηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας για να μπορούν να το λένε με το στόμα στις επόμενες γενιές, να μεταδώσουν τη γνώση...
Ζούμε σε μια πατρίδα που αυτό έχει γίνει ήδη...
Το βλέπετε ? Οσοι μπορείτε ακόμα να δείτε...
Δεν είναι ο οικονομικός θάνατος που ποντάρουν, ούτε που τους νοιάζει .. αυτό που θέλουν να πετύχουν με κάθε τρόπο είναι να μην μείνει ούτε ένας που να θυμάται..
Και δυστυχώς φοβάμαι πως με χίλιους δυο τρόπους, μαζί με τους υπόλοιπους νεκρούς στα γαλάζια νερά, πνίγεται και η μνήμη μας από κάποιο δουλέμπορο που πληρώθηκε ακριβώς γι΄αυτό.. Να γίνουν τα πάντα σ΄αυτό το τόπο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια ώστε να μην καταφέρει κανείς να περάσει στη γη της ελευθερίας.. Κι ο τόπος αυτός δυστυχώς γνώρισε και γνωρίζει όλων των λογιών δουλέμπορους στο τιμόνι που ονειρευόταν να τον οδηγήσει στην Ιθάκη..

Σου έχω νέα, στο πηδάλιο δεν είναι ο Οδυσσέας, και όχι δεν θα γυρίσει κοντά σου αν αυτό το πλοίο διάλεξες. Αν είσαι νέος και ακούσεις αυτά τα λόγια, ψάξε να βρεις ποιος ακόμα θυμάται. Προχώρα κοντά στους επιζήσαντες του ακήρυχτου πολέμου, γιατί αυτό που επιδιώκουν είναι στρατιές λοβοτομημένων που θα ανοίγουν το στόμα να τους ταΐζουν άνοστο χυλό.
Αυτή είναι η μεγάλη φτώχεια που έρχεται. Δεν είναι τα κάπιταλ κοντρολ που πρέπει να σε φοβίζουν αλλά το κοντρόλ στο μυαλό σου που όταν θα γίνει ολοκληρωτικό δεν θα υπάρχει κανένα περιθώρια ανάληψης ούτε ανάνηψης...