Τι είναι άραγε αυτοί οι πρόσφυγες;

---

Γράφει η Ευφροσύνη Ηρ. Μπούτσικα
Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Ή/Υ , Ε.Μ.Π M.Sc.Τεχνο-Οικονομικά Συστήματα

Τι είναι άραγε αυτοί οι πρόσφυγες; 

Έχουν πολιτισμό, είναι άνθρωποι κανονικοί, έχουν συναισθήματα, πονάνε, αγαπάνε, κλαίνε, έχουν ωραία σπίτια, ξέρουν να δέχονται, μπορούν να αναγνωρίσουν το ωραίο και να εμφανίσουν αισθητικά παρουσία άξια λόγου και προσοχής;
Πιστεύω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλοι έχουμε κάποια τέτοια ερωτηματικά, που φοβούμενοι την αποδοκιμασία και την επικριτική στάση των άλλων δεν τα εκφράζουμε. Κι εγώ έχω μην νομίζετε... Όλοι έχουμε! Το άγνωστο και το διαφορετικό όλους μας τρομάζει.

Γιατί; Γιατί θέλει προσπάθεια να το κατανοήσουμε και για να το δεχτούμε χρειάζεται περισσότερος χώρος μέσα μας. Όμως όλα μπορούν να γίνουν διαφορετικά και πιο εύκολα αν αφουγκραστούμε τους ανθρώπους ! Τότε μόνοι τους αυτοί θα μας δείξουν ποιοι είναι.
Ή ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή και μου συνέβη πριν τρία χρόνια περίπου:
Ένα βράδυ, κάνα δύο- τρεις εβδομάδες μετά την Πρωτοχρονιά προσκάλεσα για δείπνο κάποιους από
κάποιο νησί...

Είχα φορέσει τον καλό μου χαρακτήρα ( αυτόν που λέμε για σπίτι και για οικογένεια ) και είχα μαγειρέψει όπως μαγειρεύει ένας ερασιτέχνης καλλιτέχνης: Με αγάπη και προσοχή !
Έστρωσα δε ως τραπεζομάντηλο, ένα ολόλευκο λινό τραπεζομάντηλο κεντημένο στο χέρι ( αζουρ κλπ ) από την προγιαγιά μου, προίκα δε στην εκ μητρός γιαγιά μου !
Όπως τρώγαμε, βλέπω δύο χέρια να το πιάνουν στο κάτω μέρος και να το επεξεργάζονται διακριτικά...

Το δείπνο τέλειωσε πολύ όμορφα, φιλιά και αγκαλιές στην έξοδο και εμένα μαζί με ένα βουνό μαγειρικά σκεύη μπροστά μου που έπρεπε να πλυθούν και να καθαριστούν το ίδιο βράδυ για να μην μυρίσει το σπίτι.
Πάει κι αυτό... Κρεβατάκι, νάνι και οι μέρες περνούσαν με τους γνωστούς ρυθμούς...
Περνούσαν, περνούσαν και ένα πρωί όπως ετοιμαζόμουν να φύγω για να πάω για δουλειά χτυπάει το κουδούνι της κάτω πόρτας της πολυκατοικίας.

Αιφνιδιάστηκα, ρωτάω και μου λένε:

--Ελληνικά Ταχυδρομεία "Πόρτα-Πόρτα", είστε ή κ. Μπούτσικα Ευφροσύνη;
--Μάλιστα απαντώ.
--Έχετε ένα δέμα.
Κατεβαίνω, παίρνω το δέμα, το ανοίγω και τι να δω! Ένα κέντημα σκισμένο, λερωμένο σε μερικά μέρη και ...παράξενο... Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο!
Δεν ήταν ούτε κέντημα, αλλά ήταν και κέντημα!!!
Βλέπω την αποστολέα.
Κατάλαβα...
Κατάλαβα ότι μου έστειλε κάτι από το σπίτι της , για να με ευχαριστήσει για το δείπνο. Παίρνω τηλέφωνο αμέσως για να την ευχαριστήσω, από ευγένεια , γιαυτή τη συμπεριφορά και την προσφορά:

--Σας Ευχαριστώ πολύ, δεν ήταν ανάγκη να μπείτε στον κόπο, έχω πολλά κεντητά εγώ, μου έχει κεντήσει η μαμά μου, γιατί το κάνατε αυτό να μου το στείλετε και το στερηθήκατε, έλεγα εγώ μέσα στην κοσμάρα μου, μέσα στο τυπικό που μου έμαθε ο πολιτισμός μου.

Οπότε ακούω από την άλλη μεριά τη σεβαστή φωνή να μου λέει:
--Τέτοιο δεν έχετε ! Το είδα τι έχετε και κατάλαβα, αλλά τέτοιο δεν έχετε. Σας το έστειλα γιατί μόνο εσείς μπορείτε να το εκτιμήσετε. Τα παιδιά μου δεν τα θέλουν αυτά. Εσείς θα το έχετε και θα με θυμάστε.
Εντάξει, κατάλαβα ότι κάτι ιδιαίτερο είναι αυτό που μου έστειλε και ευλόγησα για άλλη μια φορά το χαρακτηριστικό μου να μην λέω πολλά, αλλά να ρωτάω έντεχνα:
-- Αυτό δεν είναι ακριβώς κέντημα. Σε τι βελονιά είναι κεντημένο ;
-- Δεν είναι κεντημένο καλή μου, που απαντάει. Είναι στον Αργαλειό, υφασμένο!
--Δηλαδή;
-- Ακούστε μου λέει:

Όταν μας έδιωξαν από τη Σμύρνη μερικές πήραν μέσα στον κόρφο τους λίγα φύλλα μουριάς και μέσα είχαν σκουλήκια μεταξοσκώληκες. Δεν πήραν τίποτα άλλο. Πήραν μόνο αυτό και λίγα πράγματα από το βίος τους. Όμως πήραν το μετάξι τους μαζί τους, γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν χωρίς τα μεταξωτά τους! Τα σκουληκάκια μέσα στον κόρφο όμως ζεστάθηκαν και έκαναν κουκούλι και το κουκούλι τι πήραν, το κάναν νήμα και το νήμα το ύφαναν και το έκαναν σαν αυτό που βλέπεις. Γύρω- γύρω για τελείωμα είναι βελονάκι. Μόνο εσύ, και ας μην ξέρεις από προσφυγιά μπορείς να έχεις αυτό! Είναι ένα μέρος της προίκας μου! Θα σου στείλω κι άλλα γιατί ξέρω ότι θα τα αξιοποιήσεις...

Δεν θα σας περιγράψω ούτε την συγκίνηση, ούτε τι άλλο ένοιωσα! Αν περιγράψω το παραμικρό θα υποβιβάσω το υπέρτατο μεγαλείο των όσων ένοιωσα, των όσων νοιώσαμε και οι δύο.
Την χαιρέτησα με σεβασμό, έκλεισα το τηλέφωνο και το φίλησα !
Εκείνη στην ώρα ήταν σαν να φιλούσα αυτή την διωγμένη νέα κοπέλα, που πήρε μαζί τα όνειρα της, τη δύναμη για ζωή, τα νιάτα της, την απόγνωση της, τους φόβους της, την ξενιτιά της και λίγα φύλλα μουριάς και λίγα σκουληκάκια...

Και τα κατάφερε...

Από τα σκουληκάκια έγιναν προικιά, από τα προικιά έγιναν όμορφα μορφωμένα παιδιά, από τα παιδιά έγιναν πανέμορφα εγγόνια και έγιναν και αρχοντικά και σπίτια και κεντήματα πολλά και ασπρόρουχα και Ευλογία Θεού !!!

(Αυτό που βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες, είναι αυτό που σας περιέγραψα)