Δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ....Γράφει η Μάρι Λορίδα

---

Μπήκα σήμερα στο λεωφορείο και κάθισα αφηρημένη σε μια θέση χαζεύοντας έξω από το παράθυρο, βυθισμένη σε κάποια μουσική που τρύπαγε στο μυαλό μου και προσπαθούσε ν΄αφήσει κάθε σκέψη απέξω. Προχωρώντας, γύρισα το κεφάλι και κοίταξα το κόσμο μέσα στο λεωφορείο,και ξαφνικά ένοιωσα πως πρωταγωνιστούσα σε φουτουριστική ταινία που περιέγραφε το μέλλον κάπως «σαν τα παιδιά των ανθρώπων»
Ο μικρότερος επιβάτης πρέπει να ήταν κάπου 60-65 και ο μεγαλύτερος κάπου σ΄εκείνο όριο που λες πως ο Θεός τον ξέχασε (90?) Δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ούτε καν ο οδηγός δεν ήταν νέος...
Δεν ξέρω αν αυτή εικόνα ήρθε και κάθισε στο μέτωπό μου σαν ένα είδος επιφοίτησης, για να μου...
δώσει μια γεύση από μια μελλοντική δυστοπία ή απλά ήταν μια σύμπτωση ενός εντελώς κοινότυπου πρωϊνού, αυτό που ξέρω είναι πως ένοιωσα ξαφνικά μια τεράστια ησυχία να απλώνεται γύρω μου. Λες και δεν υπήρχαν πια αυτοκίνητα στους δρόμους, άνθρωποι στα πεζοδρόμια, λες και δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου..
Έμεινα να κοιτάζω τους επιβάτες σαν να έβλεπα κάποιο b-movie, με σκηνές αποκοιμισμένων χωρικών, σε ένα χωμάτινο ανηφορικό δρόμο κάπου σε κάποια έρημο, όπου το μόνο ίσως που θα μπορούσε να τους ταράξει θα ήταν να έπεφτε μπροστά στη μούρη τους ένας τεράστιος μετεωρίτης και να τα έκανε όλα λίμπα. Η ένας σεισμός, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένα τσουνάμι που θα τους πλακώσει...

Υπήρχε όλη η ακινησία της παράδοσης στο χρόνο.Του μοιραίου. Εκείνο το είδος ακινησίας που συναντά κανείς στις θλιμμένες γιορτές των γηροκομείων, στη τηλεόραση της γιαγιάς που μένει συνεχώς ανοιχτή, στην ενασχόληση με τις παρενέργειες στο τελευταίο χαπάκι για τη πίεση, στο εκκαθαριστικό της σύνταξης που είναι κάπου 50 ευρώ λιγότερα, στο μυαλό που αρχίζει και διαγράφει μνήμες, καταστάσεις, ανθρώπους....
Ευχόμουν να έμπαινε έστω κι ένας τρελαμένος να κάνει φασαρία για το οτιδήποτε. Να μπει ένα ζευγάρι που θα φιλιούνται ξεδιάντροπα, μια παρέα από σχολιαρόπαιδα που θα φωνάζουν δυνατά, κάποιοι φίλοι που να κάνουν χαβαλέ για τη νίκη της ομάδας τους. Μετά σκέφθηκα πως οι νέοι είναι άνεργοι, πως τα ζευγάρια δεν ενδιαφέρονται να σαλιαρίζουν, τα σχολιαρόπαιδα δεν μιλάνε γράφουν sms με τ΄ακουστικά κολλημένα στ΄αυτιά...

Γενικότερα δεν ξέρω αν εκτός από εμάς εδώ μέσα που είμαστε λες και μας κουρδίζουν, δεν ξέρω πόσοι υπάρχουν πια έξω να έχουν διάθεση να μιλήσουν, να γελάσουν, να ερωτευτούν, να τσακωθούν με τον παλιό καλό τρόπο, τον ανθρώπινο....
Δεν ξέρω πόσοι πια έξω γεννάνε κάτι νέο... ή συνεχίζουν να παπαγαλίζουν ξανά και ξανά την ίδια μέρα, χωρίς άλλο σκοπό...
Ναι υπάρχουν πολλοί τρόποι να μειώσει κανείς τον "περιττό" πληθυσμό. Και άλλοι πολλοί...
Και κάποια στιγμή αυτό το ανέκδοτο περί του «κρατάνε ακόμα οι Έλληνες» πρέπει να τελειώνει. Εκτός κι αν όποιος το λέει σαν φτωχοποίηση ενός λαού φαντασιώνεται σκηνές απόλυτης πείνας κι εξαθλίωσης όπου ο κόσμος σωριάζεται στα πεζοδρόμια όπως το χειμώνα του 41. Κάτι λιγότερο δηλαδή από αυτό δεν του κάνει. Τα βρίσκει όλα καλά.

Ισως λοιπόν να πρέπει να βγουν στη φόρα ενός άλλου είδους στατιστικές. Όχι τόσο γενικευμένες όπως τόσοι άνεργοι, τόσοι συνταξιούχοι,τόσοι υπάλληλοι, τόσοι εργάτες κλπ. Ίσως θα πρέπει να βγουν αναλυτικές στατιστικές με τη κατάσταση του Έλληνα πίσω από τους τοίχους του σπιτιού του. Εκεί που κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζει τις αληθινές επιπτώσεις της οικονομικής (και όχι μόνο) κατοχής. Τα αποτελέσματα στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας μέσα στη σπίτια μας.
Τότε ίσως θα ανακάλυπτε διάφορα όμορφα … Θα έβλεπε πως ο περισσότερος κόσμος πλέον είναι, για θέμα αξιοπρέπειας ίσως, ή γιατί ντρέπεται, απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.

Θα ανακάλυπτε πως κάτω από το ρούχο που είναι σχετικά αξιοπρεπές ακόμα ίσως κρύβεται ένα τρύπιο βρακί ή μια τρύπια κάλτσα. Θα ανακάλυπτε πως ναι μεν το στόμα πίνει το φραπέ (έλεος πλέον μ΄αυτό το σύμβολο του νεοελληνικού ραχατιού), αλλά εσωτερικά το στόμα έχει να επισκεφθεί έναν οδοντίατρο κάτι χρόνια. Θα έβλεπε πως ναι μεν η οικογένεια του κυρ Μήτσου μένει σ΄ενα σπίτι, δεν είναι στο δρόμο, αλλά ίσως θα παρατηρούσε πως το σπίτια άρχισε και βγάζει υγρασία από παντού πια, έχει να βαφτεί πολύ καιρό, τα υδραυλικά ίσως στάζουν, και μερικές πρίζες μένουν καμένες χωρίς να τις αλλάξει κανείς. Μπορεί να έβλεπε και τίποτα λεκανίτσες δίπλα στο ψυγείο που τρέχει, ή ένα μάτι από πετρογκάζ ακουμπισμένο πάνω στην πρώην χρήσιμη ηλεκτρική κουζίνα.

Μπορεί να ανακάλυπτε οικογένειες που μαλλιοτραβιούνται για το ποιος θρασύς άναψε πάλι το θερμοσίφωνο. Παιδιά που γκρινιάζουν γιατί τους λείπουν τα απαραίτητα πια και παρακαλάνε για ένα ελάχιστο χαρτζηλίκι. Μπορεί να ανακάλυπτε ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή τους σε κάθε επίπεδο. Φτωχότερο φαϊ, παλιωμένα ρούχα, σπίτι με ανθυγιεινές συνθήκες, γκρίνια, κλάματα, κατάθλιψη, κόσμος που δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, που δεν μπορεί να γελάσει, που είναι συνέχεια με νεύρα, με πόνο στο στομάχι, με τη πίεση στα ύψη, με τις λειτουργίες του οργανισμού να πηγαίνουν κατά διαόλου. Μπορεί να δει αρρώστους που θα μπορούσαν να ζήσουν αν είχαν μια βοήθεια, παιδιά που θα γινόντουσαν πιο γερά αν είχαν λίγη βοήθεια παραπάνω.
Ω ναι... σιγά σιγά οι άνθρωποι δεν θα γεννάνε πια ούτε παιδιά ούτε ιδέες..
Στους γκρίζους δρόμους το πολύ πολύ να περιφέρεται σαν καρναβάλι το πρωτογενές πλεόνασμα το μονάκριβο παιδί τους...