ΤραπεζοΔΑΚΟπαγίδα

---

Χαρακτικό του Τάσσου

 Του  Κώστα Τσάμη

Στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας έχει ενσκύψει τέτοια βαρβαρότητα, μη μου πείτε ότι δεν είναι βάρβαρο αυτό που συμβαίνει στον ελληνικό λαό, που θέτει σε κίνδυνο την ζωή μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εξωθούνται συνεχώς προς το κοινωνικό περιθώριο περισσότερος κόσμος από ποτέ. Δέστε τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Αρχής. Από παντού μας έρχονται κατραπακιές. Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε. Τα εισοδήματά μας μαθηματικά θα φθάσουν στο μηδέν και η ζωή μας διατρέχει τον κίνδυνο της εξαθλίωσης...
Ο,τι με κόπο, θυσίες, αγώνες κοινωνικούς και προσωπικούς χτίσαμε τίθεται σε αμφιβολία στο βωμό της εξυπηρέτησης των αναγκών των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Μοιάζουν όλα να είναι σε ένα αδιέξοδο. Η αμετακίνητη θέση της εξουσίας δημιουργεί την αντίληψη ότι τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει που να αλλάξει τη ζωή μας. Επιθυμούμε όλοι μας μια καλύτερη ζωή. Μια δημιουργική ζωή απαλλαγμένη από την εν λόγω βαρβαρότητα. Μια ζωή και μια κοινωνία που ναναι στο μπόι μας και στις ανάγκες μας.

Ας δούμε όμως δύο απ’ αυτές τις παραμέτρους που εξανεμίζουν την αισιοδοξία μας που έχουμε από τη φύση μας ως άνθρωποι και δημιουργούν την αντίληψη ότι είμαστε ή τέλος πάντων πάμε να γίνουμε ραγιάδες.

Η πρώτη είναι για τον δάκο. Μια αργοπορημένη συνέχεια στο προηγούμενο κείμενο λόγω της επικαιρότητας της ελιάς. Απλά, τώρα μαζί με τον δάκο προστέθηκαν και τα ευαγή ιδρύματα, οι τράπεζες. Αφορμή αποτέλεσε η κοινή ανακοίνωση, και παράσταση διαμαρτυρίας στη τράπεζα Πειραιώς στη Λαμία, πέντε Αγροτικών Συλλόγων του νομού Φθιώτιδας.

Η συλλογή της ελιάς κοντεύει προς το τέλος της για τους περισσότερους. Η ζημιά έχει ολοκληρωθεί σε ένα μέρος της παραγωγής. Πόσο δεν ξέρουμε αφού κανείς δεν τη μετράει, αφού ότι δακοπλήχθηκε όδευσε ή οδεύει προς τα ελαιοτριβεία Εδώ είναι μια παγίδα πολύ πονηρή. «Δε βαριέσαι θα τις βγάλω λάδι». Ναι, αλλά η ζημιά από καταστροφή της χοντρολιάς η οποία καθίσταται μη εμπορεύσιμη είναι μεγαλύτερη το δίχως άλλο. Μας μένει όμως να σκεφτούμε και να πράξουμε κυρίως το πώς θα αντιδράσουμε την επόμενη ελαιοκαλλιεργητική περίοδο.

Επαναφέρω από το προηγούμενο σημείωμα ορισμένες σκέψεις και δεδομένα:

Την περσινή χρονιά δόθηκαν για την δακοκτονία στο νομό Φθιώτιδας 250.000 χιλ, ευρώ που αντιστοιχούσαν σε 2,7 ψεκασμούς. Η καταπολέμηση ξεκίνησε αλλά όμως το πρόβλημα δεν λύθηκε. Το ποσό δεν αντιστοιχούσε στις ανάγκες μας. Είναι δεδομένη η παράκρατηση του 2% υπέρ δακοκτονίας. Πόσο είναι όμως το ποσό αυτό που συγκεντρώνεται κάθε χρόνο στον δημόσιο κορβανά; Επιβάλλεται να μάθουμε για να κάνουμε και τις απαραίτητες συγκρίσεις.

Το κυριότερο είναι η άκαμπτη στάση που κρατάει η πολιτική ηγεσία του τόπου μας έναντι των αναγκών που υπάρχουν για κάθε ελαιοκαλλιεργητική περίοδο. Θα επαναφέρνω μονότονα αυτή τη διαπίστωση έως ότου γίνει κατανοητό με ποιους έχουμε να κάνουμε. Σε αυτή την πυραμίδα εξουσίας μπορούμε να καταχωρήσουμε ακόμα τους λεγόμενους υπηρεσιακούς παράγοντες (διευθύνσεις κλπ.) και οι Ενώσεις.

Όλοι τους τη ματιά τους την έχουνε στραμμένη προς τους εξουσιάζοντες, προς τα πάνω δηλαδή. Τι θα αποφασίσουν αυτοί και πως θα το περάσουν στο πόπολο.
Η συγκέντρωση που έγινε στη Στυλίδα αρχές της περιόδου δακοκτονίας αυτόν το χαρακτήρα είχε. Οι της Ένωσης προσπαθούσαν να εκλογικεύσουν τις δικαιολογημένες απορίες των αγροτών στο προαποφασισμένο ποσό για τη δακοκτονία. Ποσό το οποίο καθορίστηκε με βάση τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι των Ευρωπαίων δανειστών (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και ΕΕ, τα 2/3 της τρόικας) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και όχι με βάση τις δικές μας ανάγκες για την ελαιοπαραγωγή μας, την επιβίωσή μας τελικά. (Σημείωση: Η χώρα δεν είναι έννοια αφηρημένη. Η χώρα, η Ελλάδα, αποτελείται από εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Στους δεύτερους ανήκουμε όλοι μας,).

Με την υπόσχεση ότι θα ξανατεθεί από τον υπογράφοντα το θέμα της δακοκτονίας σε επίκαιρο χρόνο καταθέτουμε κάποιες σκέψεις για το τι πρέπει να γίνει για την επόμενη χρονιά.

1.    Ανεξάρτητα από το τι δείχνουν οι δακοπαγίδες θα πρέπει σε χρόνο που θα καθορίσουν οι γεωπόνοι της περιοχής και οι αγρότες μέσα από τους Συλλόγους τους να γίνει προληπτικός ψεκασμός. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια τον έγκαιρο έλεγχο του δακοπληθυσμού. Χωρίς να υπάρχει διάθεση πλειοδοσίας και ο δεύτερος ψεκασμός πρέπει να γίνει κατ΄ αυτόν τον τρόπο. (Αν δεν με απατά η μνήμη μου έτσι γινόταν παλιότερα)
2.    Η περίοδος μετά τους έναν – δύο προληπτικούς ψεκασμούς θα γίνεται με βάση τον πληθυσμό που δείχνουν οι δακοπαγίδες
3.    Ως σκέψη μεταφέρω την άποψη αγροτών από την Κρήτη που επισημαίνουν σαν σωστή πρακτική να γίνουν ψεκασμοί στο έδαφος καθώς το έντομο ξεχειμάζει και στον πεσά που οι περισσότεροι εξ υμών δεν μαζεύουν.
4.    Έγκαιρη διάθεση των φαρμάκων. Οι παγιδοθέτες θα πρέπει να πληρώνονται με βάση συλλογικές συμβάσεις οι οποίες θα παίρνουν υπόψη τους τις συνθήκες μέσα στις οποίες δουλεύουν. Δηλαδή βαρέα και ανθυγιεινά. Κατακαλόκαιρο δεν είναι δα και ό,τι καλύτερο να φέρνεις τους κάμπους γύρα.
5.    Το κυριότερο θα πρέπει οι αγρότες να γίνουμε άκαμπτοι σε ότι αφορά τα συμφέροντά μας.


Αν ήταν μόνο το πρόβλημα με το δάκο τότε τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Η ζωή μας έχει μεγάλη διάσταση. Όπως και η καθημερινότητά μας. Η βαρβαρότητα μέσα στην οποία ζούμε μας αναγκάζει να αλλάξουμε και τη σκέψη μας και τη συμπεριφορά μας. Αν κάνουμε καλά ή όχι θα φανεί στην πορεία.

Τα τελευταία χρόνια μετά από το PSI (ανακεφαλαίωση των συστημικών τραπεζών) τέθηκε και εφαρμόζεται πλήρως ο νόμος όπου οι τράπεζες ή όποιος άλλος κρατικός φορέας (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία) επιθυμεί μπουκάρουν (με τη κυριολεκτική έννοια του όρου) μέσα στους λογαριασμούς των αγροτών όπου κατατίθενται οι επιδοτήσεις και κατάσχουν ποσά ανάλογα των χρεών που έχουν οι αγρότες. Χωρίς προειδοποίηση.

«Αυτοί που με τις πολιτικές τους μας κατάντησαν να περιμένουμε την καταβολή των ενισχύσεων προκειμένου να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες και να βγάλουμε όπως όπως τον χειμώνα, τώρα έχουν το θράσος να βάζουν χέρι και σε αυτό το ελάχιστο εισόδημα.

Οι δεσμεύσεις λογαριασμών και η παρακράτηση οποιοδήποτε ποσού από τις Κοινοτικές ενισχύσεις είναι πέρα για πέρα παράνομες, δεν διστάζουν να καταπατούν ακόμα και τους δικούς τους νόμους προκειμένου να μας γονατίσουν» αναφέρει συγκεκριμένα η κοινή, για δεύτερη φορά, ανακοίνωση των Αγροτικών Συλλόγων νομού Φθιώτιδας (Μακρακώμης, Στυλίδας-Εχιναίων, Πελασγίας και του Ενωτικού Αγροτικού Συλλόγου Λοκρίδας).

Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση των Συλλόγων η πράξη αυτή απαγορεύεται να γίνει καθώς αφορά σε επιδοτήσεις. Είναι νόμος. Ας έχουμε υπόψη μας ότι ο νόμος κάθε φορά εκφράζει τον συσχετισμό ανάμεσα σ΄ αυτούς που τον επιβάλλουν ή τον ξεπερνάν για τους δικούς τους λόγους συμφέροντος και σ΄ αυτούς που τον δέχονται στο κατακέφαλό τους, σε εμάς δηλαδή. Ας μην επικαλούνται τη νομιμότητά τους την οποία έχουν κάνει λάστιχο, ανάλογα τη συγκυρία.

Ως ελάχιστο να αποδεχτούμε τα αιτήματα που θέτει η ανακοίνωση των πέντε Αγροτικών Συλλόγων:

«α. Να αποδεσμευτούν τώρα όλοι οι λογαριασμοί.
β. Να επιστραφούν τα χρήματα που παρακρατήθηκαν σε όλους του μικρομεσαίους γεωργούς και κτηνοτρόφους.
γ. Να μην ισχύσουν οι μειώσεις των ενισχύσεων που επιβάλλει η νέα ΚΑΠ.

Οι αγώνας είναι μονόδρομος, τίποτε δεν μας χαρίστηκε, ούτε υπάρχουν σωτήρες, ειδικά όταν αυτοί συμφωνούν με την ΚΑΠ της ΕΕ που αποτελεί το εργαλείο συγκέντρωσης γης και παραγωγής στα χέρια επιχειρηματιών και μεγαλοαγροτών».

Οι τράπεζες στον καπιταλισμό είναι το σύστημα που μεταφέρει το «αίμα» εκεί που χρειάζεται. Δηλαδή στις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες. Στις μεγάλες επιχειρήσεις, γιατί για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες έχει μόνο κατασχέσεις και κλείσιμο των επιχειρήσεων τους. Γιατί στους μικρομεσαίους επαγγελματίες έχει το βουνό των ασφαλιστικών εισφορών και οι απειλές «για χρήση κάθε νόμιμου μέσου» για την είσπραξή τους. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί βιομήχανοι είναι μέτοχοι στην τράπεζες. Οι τράπεζες είναι οι τοκογλύφοι όπου με τη βούλα της ελληνικής πολιτείας, νόμιμα δηλαδή, απομυζούν τον πλούτο του ελληνικού λαού.

Αγνοούν επιδεικτικά τη δυσκολία που έχει ο ελληνικός λαός απαιτώντας τα χρωστούμενα από στεγαστικά ή άλλα δάνεια με ανάρμοστο τρόπο. Παραβιάζουν την οικιακή γαλήνη παρενοχλώντας συστηματικά και σε ώρες που θεωρούνται ώρες κοινής ησυχίας, τους οφειλέτες. Αναθέτουν σε ιδιωτικές εταιρείες την είσπραξη των οφειλών, οι οποίες μπουκάρουν μέσα από το τηλέφωνο στα σπίτια του ελληνικού λαού. Κανένας σεβασμός.

Ας μην περιμένουμε να μας σεβαστούν. Δεν θα μας σεβαστούν. Αυτοί καταλαβαίνουν μόνο από το ρήμα επιβάλλω. Να τόχουμε υπόψη μας.