Η ΝΕΡΟΤΣΟΥΛΗΘΡΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ .....Τής Ελένης Ζιώγα

---

Είναι πολύ ιδιαίτερο να είναι κανείς λαοφιλής.
Απ΄τη στιγμή που διαβαίνεις αυτό το κατώφλι κάτι αλλάζει μέσα σου.
Σε καταλαμβάνει ένα συναίσθημα αυτοδικαίωσης.
Σκεπάζεσαι από ένα πέπλο αυταπάτης.
Αλλά και γύρω σου. Όλα αλλάζουν. Περπατάς όπως παλιά σ΄ένα δρόμο, μπαίνεις όπως παλιά σ΄ένα κατάστημα, πηγαίνεις όπως παλιά σ΄ένα γιατρό , αλλά τίποτα δεν είναι "όπως παλιά"...
Από κει που ήσουν κι εσύ, όπως όλοι, ένας απλός πλανήτης στο χάος μιας συντριπτικής καθημερινότητας, τώρα γίνεσαι κεντρικός αστέρας του συστήματος. Και από κει, από πάνω, απ΄την
μεγαλειώδη ακινησία σου, θωρείς βουλιμικά τους άλλους να στριφογυρνάνε ζαλισμένοι στην τροχιά σου ...
Ξαφνικά ξεκολλάς απ΄ το πλήθος. Ξεχωρίζεις. Και όλο χαίρεσαι και χαίρεσαι και χαίρεσαι με αυτοθαυμαστική απορία:
Τί έγινε ρε παιδιά;
Εκεί που σκαρφάλωνες με κόπο την ανηφόρα , όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι, τώρα γλιστράς από μόνος σου στην νεροτσουλήθρα της δόξας.
Και τα πιο απλά της καθημερινότητας παίρνουν άξαφνα διαστάσεις κοσμικού γεγονότος. Κοιμάσαι, ξυπνάς, τρώς, ρεύεσαι και όλα αυτά γίνονται με μια μεταφυσική επίφαση : Μα καλά! Τί παιδί είσαι συ; Ποιά μάνα σε γέννησε; Ποιός πατέρας; Ποια συμπαντική συγκυρία έχεις σταλεί να εξυπηρετήσεις και ποια αόρατη ενέργεια σε βάζει πρωταγωνιστή στην εξέλιξη της Ιστορίας;

Και την πατάς. Καβαλάς το καλάμι, το βαφτίζεις απλά "Βουκεφάλα" και απολαμβάνεις να κοιτάζεις τον κόσμο από κει πάνω παίζοντας εκείνον που θα ολοκληρώσει το έργο του προκατόχου σου Μεγαλέξανδρου... "Γονείς, δοξάστε με! Κι εσείς, οι υπόλοιποι συγγενείς. Φίλοι, υποκλιθείτε . Άγνωστοι, επίσης. Δεν φταίω εγώ αν γεννήθηκα «εκλεκτός». Τα παράπονά σας στο Δημιουργό...".
Αργότερα παραπονιέσαι. Είσαι μόνος. Φεύγουν οι αληθινοί φίλοι –«απ΄τη ζήλεια τους θά ναι!» - «όλοι θέλουν το κακό σου», στο σπίτι σου χαλάνε οι αρμονίες... Ποτέ δεν περνάει απ΄το νου σου πως κάπου μπορεί να έσφαλες, πως σε κάτι μπορεί να έφταιξε η συμπεριφορά σου και έτσι, σου μένει για μοναδικό αποκούμπι, αυτό το θαυμαστικό χαμόγελο που θα αντικρίσεις απ΄τον ξένο στο δρόμο -που , ναι, αυτός σ΄αγαπάει πραγματικά!-, για να στηρίξεις την ψυχή σου.

Θα πας, θα εμφανιστείς στο κοινό σου, θα αποθεωθείς για μερικές στιγμές, θα πάρεις τη δόση του βαρβιτουρικού σου θριάμβου και ύστερα θα επιστρέψεις στη δυστυχία του εαυτού σου, του τρεμάμενου, μα και αδηφάγου σου "εγώ", του ψευτοπαλίκαρου προσωπείου που σου έχει χτίσει η αλαζονεία με το ύπουλο γλείψιμο και τη γαλιφιά της.

Και συμβαίνει το μοιραίο:
Αργά, σιγά, ασυναίσθητα το τέρας μέσα σου σε κατασπαράζει...
Αργά, σιγά, ασυναίσθητα απομακρύνεσαι απ΄την αλήθεια σου...
Αργά, σιγά, ασυναίσθητα κάθε σου χάρισμα, κάθε σου ταλέντο, κάθε σου ομορφιά έχει γίνει αιτία της καταστροφής σου...
Αχ, φίλε μου... Τί να πεις...; Άτιμο πράγμα η λαοφιλία... Αν δεν έχεις την εξυπνάδα να την πάρεις στην πλάκα...