Μεγάλη υπόθεση η συλλογική γροθιά απέναντι σε κάθε μορφής εξουσίας ...... Της Αριστέας Σερεμέτη

---

Στην ΣΤ΄ Δημοτικού οι δάσκαλοι κάλεσαν τους γονείς μας και τούς ζήτησαν να μάς κουρέψουν γιατί το σχολείο φύσαγε στην ψείρα .
Είχαμε δεν είχαμε τα περίεργα έντομα, αφήσαμε τούφες απ τα μαλλάκια μας σε πατώματα κομμωτηρίων και... προληπτικά .
Τότε η σύσταση του δάσκαλου ήταν παραπάνω κι από βασιλική διαταγή .
Ήταν η χρονιά που είχα πάρει πιστολάκι - μού τό χε κάνει δώρο η γιαγιά μου στα γενέθλιά μου - και προσπαθούσα να κάνω φράτζα Φάρα Φώσετ ( Άγγελοι του Τσάρλι) ...

Και κει που θα έκανα ένα κούρεμα να με βοηθήσει στο χτένισμα, χράαααατς ! μού πατά μια ψαλιδιά στον σβέρκο ψηλά η κυρά-Βάσω - συνεννοημένη βεβαίως με τη
μάνα μου .

Έπαθα σοκ .
Έκανα να τής μιλήσω μήνες .
Δεν μπορεί να διανοηθεί όποιος δεν το έχει ζήσει - χωρίς να είναι επιλογή του εννοείται- , πόση ταπείνωση και πόση γύμνια νιώθεις .
Έφυγα κακήν κακώς απ το κομμωτήριο βρίζοντας και κλωτσώντας ό,τι έβρισκα μπροστά μου σε κατάσταση υστερίας .
Πήγα σπίτι και κουκουλώθηκα στο κρεβάτι .
Δεν ήθελα να σηκωθώ, δεν ήθελα να βγω έξω, δεν ήθελα να πάω σχολείο .
Και για 2-3 ημέρες, μέχρι να εξοικοιωθώ με τον καινούργιο μου εαυτό, δεν πήγα .
Εξάλλου ήμουν άρρωστη .

Μπορεί να μην είχα πυρετό και πονόλαιμο, αλλά άρρωστη ήμουν .
Γιατί άρρωστη ένιωθα .
Ό,τι κι αν μού έλεγαν για παρηγοριά, δεν έπιανε .
Ό,τι κι αν μού έταξαν .
Θυμόμουν τα μαλλιά μου κι έκλαιγα μ αναφιλητά .
Όταν ξαναπήγα σχολείο, στην αρχή φόρεσα σκούφο .
Χειρότερο, ξεχειρότερο, αισθανόμουν πως κάπως κάλυπτε τα χάλια μου.
Ήταν κάτι σα βιασμός εκείνη η εντολή .
Η μάνα μου έπεσε να πεθάνει , ήξερε πως θα με πείραζε, αλλά τής ήταν αδιανόητο πως θα με πείραζε τόσο πολύ .

Έλεγε και ξανάλεγε "Ο δάσκαλος μάς το ζήτησε παιδί μου, δεν θα το ξανακάνω ποτέ, θα μακρύνουν γρήγορα, μην στενοχωριέσαι ..." .
Σ αυτή τη φάση ήρθα κοντά με τα υπόλοιπα παιδιά όσο ποτέ .
Όλα είχαν ένα λόγο καλό να πουν το ένα στο άλλο, όλα τα κορίτσια είχαμε πρόβλημα που αναγκαστήκαμε να κοντοκουρευτούμε, ο δε σταρ συμμαθητής μου -ο όμορφος του σχολείου- , που μιλούσε ελάχιστα και ήταν βαρύ πεπόνι, μάς έκανε συνέχεια κοπλιμέντα, δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του και πόσο με βοήθησε κι εμένα και άλλα κορίτσια να το ξεπεράσουμε .
Όλοι είχαμε θέματα με το δάσκαλό μας, ήταν πολύ αυστηρός και χτυπούσε και παιδιά .
Αυτά που δεν έπαιρναν εύκολα τα γράμματα και τα ζωηρά .
Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε όλοι το εξής :
Μπαίναμε στην τάξη και καθόμασταν ανάποδα, κοιτώντας τον τοίχο κι όχι τον πίνακα .
Αυτό το σκέφθηκε ένα παιδί που πρόσφατα είχε έρθει από Γερμανία και τα χέρια του ήταν κατακόκκινα από το χάρακα, μιας και δεν ήξερε καν καλά την γλώσσα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του δασκάλου (Λαμιώτης στην καταγωγή) .

Το κάναμε 3 ολόκληρες μέρες .
Απειλούσε κατακόκκινος θεούς και δαίμονες .
Μάς έπιανε να μάς σηκώσει και να μας βάλει να κάτσουμε σωστά .
Κούναγε το χάρακα μπροστά στο στόμα μας .
Εξαγριωμένος μάς έβριζε και μάς εκβίαζε με γονείς και βαθμούς .
Στο τέλος, αναγκάστηκε η διευθύντρια και μάς καλούσε στο γραφείο έναν έναν να πούμε τα παράπονά μας .

Κι έτσι, μια μέρα ο χάρακας εξαφανίσθηκε απ την έδρα .
Κι ο δάσκαλος έγινε κάπως πιο μαλακός .
Ήταν μια τεράστια νίκη .
Αγκαλιαζόμασταν στο προαύλιο και γελούσαμε σαν τρελά .
Νιώθαμε σα να νικήσαμε στρατό ολόκληρο .
Σα να ήμαστε μια γροθιά, ένα πράμα .
Αναρωτιέμαι μετά τόσα χρόνια, ποιο σχολικό μάθημα μάς έδωσε τέτοια ανεκτίμητη εμπειρία, όσο η ένωσή μας κι η σιδερένια θέλησή μας, για να μη νιώθουμε ηττημένοι και παραδομένοι .
Κανένα .
Τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής είναι αυτά που σφίγγεις το χέρι του άλλου και ξέρεις πως δε θα σταματήσεις να το σφίγγεις, παρά μόνο εαν βγει νικητής το δίκιο σας .
Μεγάλη υπόθεση η συλλογική γροθιά απέναντι σε κάθε μορφής εξουσίας.....

https://www.facebook.com