Πεζοπορώντας στις ακτές του Μαλιακού: Απ’ τα Καμένα Βούρλα ως το Αχλάδι Στυλίδας

---

Απόσπασμα από το άρθρο του Στέφανου Σταμέλλου στο οποίο αναφέρεται για την Αγία Μαρίνα- Στυλίδα- Καραβόμυλο.

Του Στέφανου Σταμέλλου*

6η μέρα, 21 Αυγούστου: από την Αγία Μαρίνα ως τον Καραβόμυλο

Πώς να σε «διαβάσω» θάλασσα; Αν ήσουν ζωντανό ον, θα μπορούσα να ζητήσω να μπω για λίγο στην καρδιά σου. Να δω πώς σκέφτεσαι και πώς αντιδράς καθημερινά. Μα τώρα προσπαθώ να σκεφθώ, να νοιώσω αυτό που νοιώθει ένας ασθενής. Την θάλασσά μας την ταλαιπωρεί αρρώστια. Αν δεν θέλουμε να το καταλάβουμε, είναι λάθος. Όταν λέμε «ο Μαλιακός αργοπεθαίνει» αυτό εννοούμε: ότι τη θάλασσα την έχουμε αρρωστήσει. Την έχουμε αρρωστήσει ΕΜΕΙΣ. Κι εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε να την γιατρέψουμε, όπως θα κάναμε σε κάθε δικό μας άνθρωπο...
Ρωτούσα ανθρώπους, μεγάλους κυρίως σε ηλικία, που συναντούσα στη διαδρομή: «έτσι ήταν η θάλασσα πριν 30, 40 χρόνια;» «Καμιά σχέση», μου είπαν. «Είχε φύκια, πολύ λίγα. Τα νερά ήταν καθαρά. Φυσικά δεν είχε πλαστικά, δεν είχε ιχθυοτροφεία.» «Τα ιχθυοτροφεία έκαναν μεγάλη ζημιά στη θάλασσα» μου είπε ο φίλος ο Ζ.

Περπάτησα από την Αγία Μαρίνα μέχρι τον Καραβόμυλο, πέντε ολόκληρες απογευματινές ώρες. Ταλαιπωρημένες ακτές, χειρότερα από τις απέναντι νότιες ακτές της Λοκρίδας. Δεν συνάντησα χωματερές, αλλά το πλαστικό κάθε μορφής ήταν διάσπαρτο παντού. Άπειρα πλαστικά μπουκάλια νερού, ελαστικά, πλαστικές συσκευασίες, βαρέλια των μυδοτροφείων αλλά και πλαστικά δικτυωτά από τα μυδοτροφεία. [Αυτό, αλήθεια, γιατί να συμβαίνει; Πότε θα τους μιλήσει κάποιος για τη «ρεξόνα»; Γιατί να γεμίζουν το βυθό και την παραλία με τέτοια δικτυωτά; Ποιος τους επιτρέπει; Να δούμε τι θα μας πει το Λιμεναρχείο για τα δικτυωτά και τα βαρέλια..].

Η διαδρομή στην ακτή από την Αγία Μαρίνα ως τη Στυλίδα είναι ένα χάος και μια απελπισία. Θα μου πείτε, βρήκες κι εσύ μέρος να περπατήσεις στο «κύμα». Μα γιατί; Μετά την πλαζ της Αγίας Μαρίνας, η κατάσταση δεν περιγράφεται. Όγκοι νεκρών φυκιών σε σήψη με δυσοσμία, σκουπίδια και πλαστικά, τσιμεντένιοι φράχτες μισογκρεμισμένοι, τσιμεντένια τοιχία μέσα στο νερό και ιδιωτικοί βραχίονες ξύλινοι και τσιμεντένιοι. Προσπάθησα να περάσω. Τελικά δεν μπόρεσα, αν και μπήκα και μέσα στη βρωμιά του νερού, μετά τη Βασιλική και κάτω από το Εκκλησιαστικό Γηροκομείο. Αναγκάστηκα να περάσω μέσα από τα κτήματα και στο τέλος μπήκα μέσα στο εγκιβωτισμένο ρέμα και περνώντας κάτω από τη γέφυρα στα γόνατα, στα βρώμικα νερά, συνάντησα την σιδηροδρομική γραμμή και έφθασα στη Στυλίδα.

Στο ανατολικό μέρος του λιμανιού της Στυλίδας, προς τον Καλόγερο και πριν το όμορφο πάρκο με τις παιδικές χαρές, έχει πολλά σκουπίδια στην άκρη και μέσα στη θάλασσα, πλαστικά και βάρκες εγκαταλειμμένες. Απαράδεκτο. Η Στυλίδα, μια παράλια πόλη, δεν έχει αξιοποιήσει στο ελάχιστο αυτό της το προνόμιο και το συγκριτικό της πλεονέκτημα. Αντίθετα, η θάλασσα μοιάζει να της είναι «βραχνάς». Από τη μια μεριά της Βασιλικής, η κατάσταση απροσπέλαστη και τραγικά βρώμικη. Από την άλλη, σκουπίδια και χάος. Το ερώτημα είναι, γιατί πρέπει να συμβαίνουν αυτά, ποια είναι η φροντίδα της αυτοδιοίκησης.

[Ας ανοίξουμε μια παρένθεση για τη συζήτηση. Με κάποιο πρόγραμμα θα μπορούσε να γίνει μια μελέτη οριοθέτησης του αιγιαλού αριστερά και δεξιά της πόλης και να γίνουν κάποιες προσπάθειες καθαρισμού και εξωραϊσμού. Να απομακρυνθούν οι ιδιοκτησίες από το κύμα, όπως προβλέπεται άλλωστε, και να φύγουν τα καταστραμμένα τσιμεντένια τοιχία. Επίσης θα μπορούσε να προμηθευτεί ο Δήμος ένα μηχάνημα, που να μαζεύει, να ρουφά, τα νεκρά φύκια από τις ακτές και να τις καθαρίζει τη θερινή σεζόν σε όλο το μήκος των ακτών. Αυτό θα μπορούσε να γίνει και στον Δήμο Μώλου - Αγίου Κωνσταντίνου. Το ζητούμενο είναι η αναβάθμιση της ποιότητας των ακτών και η αλλαγή της εικόνας. Με κάποιον τρόπο μπορεί η μάζα των φυκιών να αξιοποιηθεί είτε ως κομπόστ - λίπασμα, είτε ως βιοκαύσιμο].

Για το θέμα της προσβασιμότητας των ακτών, επιβεβαιώνεται αυτό που πολλές φορές είχαμε καταγγείλει ως ΜΑΛΙΑΚΟΣ SOS στο παρελθόν. Ο αιγιαλός σε ένα μεγάλο μέρος του είναι καταπατημένος ή ανύπαρκτος. Μπάζα και κάθε μορφής τεχνικά εμπόδια και παράνομες περιφράξεις εμποδίζουν να βαδίσει κανείς κατά μήκος της ακτής και να έχει πρόσβαση στον αιγιαλό και στη θάλασσα. Συνάντησα επίσης αρκετά τον ανοιχτό «πόλεμο» της θάλασσας με τους βραχίονες, τα τεχνητά λιμάνια και το τσιμέντο. Το ίδιο που λέγαμε και για τη Λοκρίδα.

Όταν η θάλασσα «πληγώνεται» με κάποιο βραχίονα ή με τσιμεντένιο τοιχίο και εμποδίζεται, το κύμα αναγκαστικά επιτίθεται σε άλλο σημείο και προκαλεί εκεί εσοχές και κόλπους, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, εκεί που υπήρχε κτήμα με ελιές, το κύμα να τρώει την ακτή, να εισχωρεί η θάλασσα και να έρχονται οι ελιές πάνω στο κύμα. Σε κάθε περίπτωση η αυτοδιοίκηση πρέπει να δει σοβαρά το θέμα μιας μελέτης ολοκληρωμένης βιώσιμης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης. Να σταματήσουν να γίνονται παράκτιοι δρόμοι και να γίνονται μόνο κάθετοι προς την ακτή κατά διαστήματα για την πρόσβαση, να ελευθερωθεί ο αιγιαλός και να πάει ο κάθε κατεργάρης στη θέση του.

Είδα αρκετούς αγωγούς - σωλήνες που βγαίνουν μέσα στη θάλασσα. Λένε ότι μεταφέρουν τα νερά των ρεμάτων, όταν αυτά δεν έχουν γέφυρες στους παράκτιους δρόμους. Δεν ξέρω όμως πόσο αθώοι είναι… απλά το καταγράφω.

Αγία Μαρίνα, Βασιλική, Στυλίδα, Καλόγερος, Μελίσσια, κάμπιγκ ΠΑΡΑΣ και ΙΝΤΕΡΣΤΕΙΣΟΝ, Κούτσουρο, Μαρίνη, ΣΤΥΛΙΣ ΜΠΙΤΣ και Πανόραμα, για να φθάσουμε στον Καραβόμυλο. Μια πανέμορφη περιοχή, όπως άλλωστε όλος ο Μαλιακός. Θέλει όμως άλλους ανθρώπους. Θέλει αλλαγή κουλτούρας, θέλει ανθρώπους που να αγαπάνε και να σέβονται τη φύση, τη θάλασσα, να σκέφτονται το αύριο για τις γενιές που θα έρθουν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

* Ο Στέφανος Σταμέλλος είναι μέλος των Οικολόγων Πράσινων και της Πρωτοβουλίας Ενεργών Πολιτών Λαμίας. Είναι επίσης μέλος της γραμματείας της Κίνησης Πολιτών ΜΑΛΙΑΚΟΣ SOS και την Κίνησης Πολιτών για τη Σωτηρία της Οίτης.