Με αφορούν όσοι περισσεύουν.. οι μεροκαματιάρηδες, οι άνεργοι, τα παιδιά, οι άρρωστοι , οι ηλικιωμένοι .......Γράφει η Μάρι Λορίδα

---

Η μετατροπή μου από πολίτη που ενδιαφέρεται για τα κοινά..σε μέλος συμμορίας παγκόσμιας ή ντόπιας. Η μετατροπή μου από άνθρωπο με συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, όνειρα..σε αποχαυνωμένο τηλε-εξαρτώμενο που του γυρίζουν το κουμπάκι ον-οφ όποτε θέλουν και όπως.Δεν με αφορούν γενικά τα παιχνίδια σας και τα αποτελέσματα που θέλετε να πετύχετε..ούτε οι λεπτομέρειες που επικεντρώνετε το βλέμμα του κοσμάκη για να ξεχάσει την ουσία..με αφορά η ανώνυμη δυστυχία..η ανώνυμη εξαθλίωση..ο ανώνυμος θάνατος εκατομμυρίων ψυχών που δεν χωράει στα τηλεοπτικά δελτία, δεν γίνεται πρώτο θέμα.Με αφορούν όσοι περισσεύουν.. οι μεροκαματιάρηδες, οι άνεργοι, τα παιδιά που δεν ξέρουν τι θ΄απογίνουν..οι άρρωστοι που δεν έχουν δικαίωμα σε αξιοπρεπή περίθαλψη..οι ηλικιωμένοι που ζουν στην...
εξαθλίωση τις τελευταίες τους στιγμές σ΄αυτό το κόσμο.
Δεν με αφορά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μιας χούφτας γκάνκστερ..οι πληρωμένες δολοφονίες..τα παιχνίδια της εξουσίας..οι αδίστακτοι καιροσκόποι..οι άπληστοι μοναχοφαγάδες..οι τρελλαμένοι εκλεκτοί αυτού του κόσμου που έχουν δημιουργήσει το πολιτισμό της ανωμαλίας και της απόλυτης πνευματικής στειρότητας.Με αφορούν όμως τα χιλιάδες νέα κρεματόρια που κατασκευάζουν καθημερινά και ρίχνουν μέσα εκατομμύρια ανθρώπους σαν να είναι ασήμαντα σκουλίκια..τα κρεματόρια που έχουν δεκάδες νέες μορφές και περνάνε για εικόνες τάχα
δημοκρατικών πολιτευμάτων.

Σιχαίνομαι τα παιχνιδάκια της ψευτοενημέρωσης..τα ξαφνικά βιογραφικά στοιχεία που δίνονται μετά θάνατον..την αυθόρμητη συγκίνηση ανθρώπων που δεν δίνουν δεκάρα για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει..τις επώνυμες κηδείες και τα επώνυμα δάκρυα.. και τις μακροσκελείς αναφορές σε εφημερίδες, τηλεόραση, μπλογκ γιατί μόλις βρήκαμε νέο θέμα συζήτησης.Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Καμένοι ανώνυμοι σε μια πορεία. Βόμβα σε ένα γραφείο κάποιου πολιτικού. Δολοφονία κάποιου λιγότερο ή περισσότερο επώνυμου..και δίπλα περνάνε οι σφαίρες σωρό..οι αληθινές σφαίρες που ισοπεδώνουν συνειδήσεις, ανθρώπους, ζωές, κράτη. Δίπλα στα επεισόδια που οι ίδιοι δημιουργούν, οι ίδιοι αναλύουν και οι ίδιοι τρομοκρατούν ο αληθινός πόλεμος.

Διαμαρτύρεται ο κουστουμαρισμένος χαρτογιακάς πως κάνει πολύ ζέστη σήμερα, καθισμένος κάτω από το αιρ-κοντίσιον και παρακολουθεί με ευαισθησία τα φαινόμενα "αταξίας" στο σύστημα, αμίλητος ο εργάτης δίπλα στους φούρνους με μέση θερμοκρασία εργασίας 70 βαθμούς.. διαμαρτύρεται η χαζογκόμενα που έχει γίνει αφόρητη η ζωή γιατί πρέπει να βάλει νέο σύστημα συναγερμού στη μεζονέτα και να προσλάβει κι ένα σεκιούριτι γιατί είναι ανασφαλής με όλα αυτά τα καθάρματα που κυκλοφορούν,αμίλητη η Μαρίκα που γάζωνε 12 ώρες για ένα ψωρομεροκάματο και γυρίζει στο δυάρι το ξεκλίδωτο μέσα στη βρώμα του τσιμέντου και των τοπικών συμμοριών, ξέφραγο αμπέλι στη δυστυχία και τα βάσανα.

Διαμαρτύρονται οι άχρηστοι και σωπαίνουν οι χρήσιμοι.
Δολοφονούνται κάποιοι που δεν έφτασαν ποτέ μέχρι τη πόρτα μας και παραμένουν ζωντανοί, υγιείς και καλοζωισμένα κάτι καθάρματα με μισό μέτρο σβέρκο που έχουν παραβιάσει τη πόρτα μας και κλέβουν τις ζωές μας ασύστολα.
Τι με αφορά απ΄ολα αυτά?

Η νήσος Παπούα είναι μακριά, η τερατούπολη που ζω είναι εδώ. Το κοινό σημείο είναι πως για τα σχέδια των εκατό οικογενειών που κυβερνάνε το κόσμο κι εκεί κι εδώ περισσεύουν άνθρωποι. Ναι αυτό νοιώθω να με αφορά περισσότερο από όλα.