Θάνος Μπλούνας: "Η Εξομολόγηση"

---

Γράφει η Φιλόλογος Ευμορφία Νείρου

Χαρμολύπη- αυτό το συ­ναίσθημα μπορεί να με ακολουθεί για ώρες, όταν φτάνω στο τέλος τής ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου: Χαρά, γιατί συνταξίδεψα με τους ήρωές του, γιατί μ' άφησαν να δω βαθιά τις ψυχές τους, γιατί με συντρόφεψαν, όποτε είχα ανάγκη τη συντροφιά τους. Λύπη, γιατί το ταξίδι τε­λείωσε, γιατί οι ήρωες του βι­βλίου, που με το πέρασμα των σελίδων είχαν γίνει πρό­σωπα οικεία, έπαψαν να μου προσφέρουν τη χαρά της παρέας τους.
Διαβάζοντας την «Εξομο­λόγηση», το νέο βιβλίο του Θάνου Μπλούνα, ένιωσα αυ­τό το ανάμεικτο συναίσθημα όχι μία αλλά δέκα φορές, όσες και οι ιστορίες που αφηγείται.
Δέκα ιστορίες που σε κερ­δίζουν από την πρώτη τους σελίδα, που σαν σε μυστικό ανταγωνισμό μεταξύ τους προσπαθούν η καθεμιά για τον εαυτό της να κερδίσουν την πρώτη θέση στην καρδιά του αναγνώστη. Ο τελευταίος θα νιώσει διαδοχικά, καθώς πορεύεται από τη μια στην άλ­λη, μια μεγάλη γκάμα συναι­σθημάτων:
Θα ξαφνιαστεί και θα χαμο­γελάσει με το πάθημα της φι­λάρεσκης Αφροδίτης. Η ηρωίδα της πρώτης ιστορίας του βι­βλίου, έχοντας επενδύσει σε ό­λη της τη ζωή περισσότερο στα υλικά αγαθά και στις εφήμερες σχέσεις παρά στους ανθρώπους, παίρνει στο τέλος αυτό που της αξίζει.
Θα νιώσει οργή για τον συ­μπέθερο και τη νύφη του ηλι­κιωμένου ήρωα της δεύτερης ιστορίας, φτάνοντας όμως στο τέλος της, τη θέση της οργής θα πάρει μέσα του το λυτρωτι­κό συναίσθημα της κάθαρσης.

Θα συμπαθήσει ή θα αντι­παθήσει τον γραφικό Μένιο - τη «λέρα» της επόμενης ιστορίας- και θα αναρωτηθεί αν και σε πιο βαθμό ένα συντα­ρακτικό γεγονός, όπως ο θάνατος ενός οικείου προσώπου, μπορεί να μεταλλάξει την προσωπικότητα ενός αν­θρώπου.
Περνώντας στην ιστορία της Γιώτας θα αισθανθεί τον οίκτο και τη λύπηση που αρ­μόζουν σ' ένα πλάσμα που μεγάλωσε μέσα σε αρρωστημένες οικογενειακές συνθήκες και που κατέληξε σε ανα­μορφωτήριο.
Ένα μειδίαμα θα χαραχτεί στα χείλη του , καθώς θ' αρ­χίσει να διαβάζει την φαινομε­νικά χιουμοριστική και στο βάθος τραγική ιστορία του καλο­κάγαθου κυρίου Πρόκλου, του οποίου η ζωή υπήρξε α­φόρητη και βασανιστική στο πλευρό μιας αποκρουστικής - ψυχρής, φιλάργυρης και υπεροπτικής- συζύγου.

Στην επόμενη ιστορία θα τον συντροφέψουν δυο μεσήλικες, που συναντώνται τυχαία και ύ­στερα από πολλά χρόνια στο αεροδρόμιο. Περιμένοντας την άφιξη μιας πτήσης που καθυ­στέρησε, ξετυλίγουν το κουβά­ρι των φοιτητικών τους ανα­μνήσεων σ' ένα βρετανικό πα­νεπιστήμιο, όπου είχαν βρεθεί παρέα με τον Αλέξη. Ο τελευταίος, μαθαίνουν πως είναι τώ­ρα πανευτυχής αλλά ανυποψίαστος σύζυγος της Νικόλ, μιας Γαλλίδας συμφοιτήτριάς τους στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Έχοντας πληροφορηθεί τον λό­γο για τον οποίο «Η Νικόλ προτιμούσε το τρένο», ο ανα­γνώστη αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας, αναρωτιέται: Τι είναι προτιμότερο; Να ζεις ευτυχισμένος σαν τον Αλέξη μην γνωρίζοντας την πικρή αλήθεια για κάτι που σε αφορά ή να την ξέρεις και να υποφέρεις;

Ήρωες της επόμενης ιστορίας ένας χαμηλοσυνταξιούχος πατέρας με τον μάλλον άεργο παρά άνεργο γιο του, που τους απα­σχολεί η αγορά ενός ψυγείου. Διαβάζοντάς την ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι ο συγγραφέας στο πρόσωπο του κακότροπου και εγωιστικού γιου φωτογρα­φίζει μια μερίδα της σύγχρονης νεολαίας -εκείνοι που έμαθαν να ζουν παρασιτικά από το υ­στέρημα των γονιών τους. Ταυ­τόχρονα επιβεβαιώνει τη γνω­στή άποψη ότι είναι λάθος των γονιών να ικανοποιούν από α­γάπη όλες τις επιθυμίες του παι­διού τους και να υποχωρούν διαρκώς στις απαιτήσεις του.
Στην επόμενη ιστορία μια νεα­ρή δικηγόρος πείθεται να συμμετάσχει στις αυτοδιοίκητικές εκλογές. Η εμπειρία της θα της α­φήσει μια πολύ πικρή γεύση καθώς, μαζί με τον αναγνώστη, θα γνωρίσει εκ των έσω τη διε­φθαρμένη πολιτική πραγματικό­τητα.

Ο ήρωας της επόμενης ιστορίας ένας πατέρας, που στη δύση της ζωής του βιώνει τη σύγχρονη οικονομική κρίση, αποφασίζει να βοηθήσει την κόρη του με μια ανομολόγητη πράξη κι ο αναγνώστης καλεί­ται να τον δικάσει -να τον ηρω­οποιήσει για την πράξη του ή να τον καταδικάσει.
Στο σκηνικό της σύγχρονης οικονομικής όσο και πολιτικής κρίσης που κλυδωνίζει τη χώ­ρα μας ξετυλίγεται και δέκατη και τελευταία ιστορία του βι­βλίου. Ο συγγραφέας παρα­χωρεί τη θέση του «αφηγητή» στη δεκάχρονη Φιλίτσα. Κι εκείνη, με την αφοπλιστική αθωότητα που χαρακτηρίζει ένα παιδί της ηλικίας της και μάλιστα ένα παιδί με νοητική υστέρηση, θα αποκαλύψει στη σχολική ψυχολόγο όλα όσα συμβαίνουν στο πλού­σιο σπίτι που ζει και σημα­δεύουν ανελέητα την ψυχή της. «Ακούγοντάς την» ο αναγνώστης συμπάσχει με το δράμα της και συνειδητοποιεί βαθύτερα πόσο σκληρό είναι για ένα παιδί, ακόμα κι αν με­γαλώνει με όλες τις ανέσεις, να στερείται το μητρικό φιλί και την πατρική αγκαλιά...

Τελειώνοντας θα επαναλά­βω ότι οι δέκα ιστορίες αυτού του βιβλίου κίνησαν το ενδια­φέρον μου από την πρώτη τους σελίδα και μου πρόσφεραν δέκα διαφορετικά απο­λαυστικά ταξίδια. Πιστεύω ότι όσοι ακόμα έτυχε να διαβά­σουν την «Εξομολόγηση» θα ένιωσαν όπως κι εγώ. Κι αυτό γιατί η απλότητα της έκφρασης, η σαφήνεια, η ζωντάνια των χαρακτήρων, το ξετύλιγμα κάθε ιστορίας και , όπου αυτό είναι απαραίτητο, ο περίτεχνος τρόπος κλιμάκωσης της έντασης μαζί με τις απρόσμενες ανατροπές που χαρακτηρίζουν την τεχνική της αφήγησης του Θ.Μ., καθιστούν την ανάγνω­ση κάθε ιστορίας του ένα απο­λαυστικό ταξίδι στον κόσμο της μυθοπλασίας· έναν κόσμο πολύ μακριά και ταυτόχρονα πολύ κοντά στον κόσμο που ζούμε.

Από το Λαμιακό τύπο