Το παράδειγμα του Γκλέτσου και η διαπλοκή

---

Από τον ΦΑΗΛΟΜ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ* 

Πρέπει να γίνουμε επιθετικοί στις συμμορίες που λιγουρεύονται και τώρα το αίμα των Ελλήνων και στις 6 Μαΐου ο λαός οφείλει να επιλέξει άτομα που δεν παίζουν με τους κανόνες του υποκόσμου. 

Απόστολος Γκλέτσος είναι φίλος μου. Όχι από τα καλ­λιτεχνικά φυσικά. Απλώς ανήκει στην αδελφότητα των ΛΟΚ. Από κει τον ξέρω. Εκείνος υπηρέτησε στην 1η ΜΑΛ, εγώ στη 2η, σε διαφορετικούς χρόνους. Τον γνώρι­σα σε μια εκδήλωση του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εφέδρων Ενόπλων Δυνά­μεων πριν από λίγα χρόνια.

Ορισμένοι κατά καιρούς τον λοιδό­ρησαν, π.χ. γιατί έσπασε τις μπάρες που υποχρέωναν αγρότες του δήμου του να πληρώνουν 10 φορές την ημέρα διό­δια για να πηγαινοέρχονται στα χωρά­φια τους ή γιατί δεν τηρεί τους κανόνες της «πολιτικής ορθότητας». Αυτό που δεν λυνόταν το έκοψε πάντως.
Πριν από λίγες μέρες, ως δήμαρ­χος Στυλίδας πάλι, σβέρκωσε εργολά­βο που, όπως είπε, του πρότεινε μίζα, κι αφού του έδωσε μερικές ίσιες κι ανάπο­δες, τον πέταξε έξω απ' το γραφείο του. Αμήχανα τα καθεστωτικά Montblanc, η Αριστερά του φουά γκρα και οι ενοχι­κοί ψευτοαστοί.


Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πότε υπουρ­γός πέταξε κλοτσηδόν έξω από το γρα­φείο του μεγάλο μπετατζή, προμηθευτή του Δημοσίου, έμπορο όπλων ή βαρόνο των ΜΜΕ; Ποιος πολιτικός, ποιος κυβερνητικός αξιωματούχος σήκωσε το χέ­ρι, έβγαλε «λεζάντα» όποιον υπέδειξε όρους συμβάσεων, όποιον εκβίασε υπο­γραφές, πρόσφερε μίζες ή «υποστήρι­ξη», με αντάλλαγμα το κρατικό ταμείο και δουλίτσες μιλημένες και στημένες; Στύβω τη μνήμη μου, αλλά δεν ανακα­λώ τίποτα. Δεν θυμάμαι κανέναν «ντα­βατζή» να έφυγε με μαυρισμένο μάτι από υπουργικό γραφείο.

Είναι άραγε λόγω σαβουάρ βιβρ και καλής ανατροφής ή μήπως γιατί μερικοί κά­θονταν σούζα μπροστά στους εκπροσώπους της συμμορίας που λεηλάτησε τη χώρα; Αν κάποιοι από τους ταγούς μας είχαν ακολουθή­σει τη μέθοδο του Απόστολου, θα είχα­με φτάσει σε αυτά τα χάλια που είμαστε; Άλλο να είσαι μαντρόσκυλο του λαϊ­κού και του εθνικού συμφέροντος κι άλλο πεκινουά στους καναπέδες της δι­απλοκής.
Ποιο είναι όμως το χρέος όσων ασκούν εξουσία, είτε στην Αυτοδιοίκη­ση είτε στην κεντρική εξουσία, εκτελε­στική και νομοθετική; Δεν είναι να εί­ναι φύλακες του λαού, της περιουσί­ας του, των χρημάτων του, της νομιμό­τητας; Σίγουρα το τελευταίο, κι όχι να φέρνουν πίσω το ξυλάκι που τους πε­τάνε τα οργανωμένα συμφέροντα, με αντάλλαγμα μέρος του λουφέ, προβολή από τον επικοινωνιακό βραχίονα της δι­απλοκής, που υποδύονται τα «ανεξάρ­τητα» ΜΜΕ.

Εμένα λοιπόν ο τρόπος του Από­στολου μου αρέσει. Είναι ευθύς, αντρίκειος κι αποτελεσματικός. Είναι βαθύ­τατα προοδευτικός κι αληθινά πατρι­ωτικός. Δεν έχει μισόλογα, αμφισημί­ες, είναι έμπρακτη αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους που έχει ταχθεί να υπηρετεί. Είναι οξύς τρόπος, αλλά ανταποκρίνεται στην οξύτητα και στο μέγεθος των προβλημάτων.

Η πολλή ανάλυση μας έφαγε. Η εξοικείωση με τη λαμογιά, την οποία, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, κοινωνικοποίησε. Τη διέχυσε σε όλα τα επίπεδα. Η βρο­μιά έγινε κτήμα του τελευταίου «αρμοδίου». Ο επιτήδειος έγινε πρότυ­πο και αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα έγιναν αποδεκτή μέθοδος για να κάνεις «δουλειές» με το Δημό­σιο. Πολύ θα ήθελα έτσι να είναι όσοι ασκούν εξουσία. Να τρέμουν οι επιτή­δειοι να τους πλησιάσουν, γιατί θα φο­βούνται ότι θα φάνε ξύλο κι ότι θα διαπομπευτούν. Για φανταστείτε πόσο δι­αφορετικά θα ήταν τα πράγματα στην πατρίδα μας, αν αυτό το ήθος βασίλευε στην εξουσία σε όλα τα επίπεδα και τις βαθμίδες.

Φτάσαμε ως εδώ γιατί κάποιοι έβρι­σκαν ευήκοα ώτα στις προτάσεις τους για λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Έβρισκαν συνενοχή ή, στην καλύτε­ρη περίπτωση, ανοχή, λόγω φόβου ή
ανταλλαγμάτων «πολιτικής και επι­κοινωνιακής στήριξης». Πώς αλλιώς έργα χρεώθηκαν διπλά και τρίδιπλα; Πώς αλλιώς αγοράσαμε υπερτιμημέ­να όπλα, σε μερικές περιπτώσεις ελατ­τωματικά; Έτσι τώρα κυνηγάμε τις πο­ρείες του μαύρου χρήματος από υπεράκτια σε υπεράκτια εταιρία κι από ήπειρο σε ήπειρο.

Διότι, αδέρφια, τα 600 δισ. στην Ελβετία, διπλάσια του χρέους, δεν τα έχουν ο Μήτσος κι η Μαρία, που προ­σλήφθηκαν με μέσο. Αυτοί οι δυο ούτε να ζήσουν δεν μπορούν καλά καλά με τον γλίσχρο μισθό τους. Πού να βρουν την υπεράκτια εταιρία και τον ελβετικό λογαριασμό; Άλλοι είναι, μεγαλόσχη­μοι. Αυτοί που τους υποδέχθηκαν με τεμενάδες στα υπουργικά γραφεία κι αυτοί που ήταν οι πρόθυμοι και πειθή­νιοι οικοδεσπότες. Οι «νταβατζήδες» και οι πολιτικοί υπάλληλοι τους, οι βο­ηθητικοί της μεταπολιτευτικής «παρά­γκας». Αυτοί παντελόνιασαν το δημό­σιο χρήμα και δημιούργησαν μηχανι­σμούς για το ξέπλυμά του.

Αν δεν τραβάει η μάπα σου, δεν τολμάνε να σε πλησιά­σουν οι επιτήδειοι. Κι αν ένας κάνει το λάθος και φύγει δαρμένος και με το όνομά του να κρέμεται στα μανταλάκια στα περίπτε­ρα, δεν θα τολμήσει να πλησιάσει άλλος.

Πρέπει λοιπόν να γίνουμε επιθετι­κοί, κυρίως οι ταγοί της εξουσίας, απέ­ναντι στις συμμορίες που ακόμη και τώρα λιγουρεύονται το δημόσιο τα­μείο, το αίμα και τον ιδρώτα των Ελ­λήνων. Πρέπει ο λαός στις 6 Μάιου να επιλέξει ανθρώπους που δεν θα παί­ζουν με τους κανόνες του υποκόσμου που καβάλησε επί δεκαετίες τον σβέρκο του έθνους. Ανθρώπους που στη Βου­λή και την κυβέρνηση, στον όλο δημό­σιο βίο θα παίξουν σκληρό παιχνίδι, θα ξεσκίσουν την «πολιτική ορθότητα»,τη νοοτροπία τού «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας». Ανθρώπους που θα τα πλένουν χώρια.

Κι αυτός, ξέρετε, ήταν ο τρόπος κάποιων παλιών πολιτικών. Ο τρόπος του Μαύρου Καβαλάρη, του Νικόλα­ου Πλαστήρα. Γνωστή ιστορία με τον αδελφό του, που πήγε να συμπληρώσει αίτηση για μια ταπεινή θέση εργασίας, όταν ο Πλαστήρας ήταν ήδη πρωθυ­πουργός. Η υπάλληλος με απορία, βλέ­ποντας το επίθετο, τον ρώτησε αν έχει κάποια σχέση με τον πρωθυπουργό. «Αδελφός μου είναι» είπε διστακτικά ο σεμνός άνθρωπος. «Καλά και δεν μπο­ρεί να σας βάλει σε μια δουλειά;» ρώ­τησε η έκπληκτη υπάλληλος, για να πά­ρει την αβίαστη απάντηση: «Και ποιος τολμάει να του το πει;»

Και για να μην ξεχάσω να αποδώσω τη νενομισμένη τιμή: Εύγε, κομάντο.

 *Ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης είναι δικηγόρος

 
Δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 18 Απριλίου στην εφημερίδα "δημοκρατία"