Ευτυχία

Δημήτρης Δανίκας

 

Ωραία λοιπόν. Τον υμνήσαμε, τον κηδέψαμε και αύριο, άντε μεθαύριο θα τον ξεχάσουμε. Τι ήταν παιδί μου ο Ιάκωβος Καμπανέλλης; Ποδοσφαιριστής κυρία; Εσύ Γιωργάκη; Μπασκετμπολίστας κυρία; Εσύ Δημητράκη; Ηθοποιός κυρία; Αγράμματοι. Φωνάζει η κυρία. Ένας μεγάλος συγγραφέας ήταν. Τουτέστιν γι αυτούς που ούτε το όνομά του έχουν ακούσει, ο άνθρωπος που επινόησε και υπέγραψε έναν «Δράκο» και «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» ήταν ποδοσφαιριστής. Γι αυτούς που διδάσκουν -αν το κάνουν- στα σχολεία είναι ένας μεγάλος συγγραφέας.
Η μπουρδολογία πάει σύννεφο δηλαδή. Γνωστή ιστορία. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας διαιρείται σε δύο κατηγορίες. Τα μέλη της πρώτης, της μεγαλύτερης δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοια. Η δεύτερη αποτελείται από γονείς, δασκάλους, καθηγητές, πολιτικούς, επιστήμονες και εν γένει ενήλικες που έχουν κορνιζάρει κάποιο πανεπιστημιακό χαρτί στο σαλόνι τους. Αυτοί συνήθως κολυμπάνε στην ημιμάθεια.
Τι σημαίνει «μεγάλος συγγραφέας»; Μια μεγαλόστομη μπουρδολογία. Τι σημαίνει «σπουδαίος ποιητής»; Αέρας κοπανιστός. Τι σημαίνει «αρχαίοι τραγικοί»; Να κάνουμε χάζι στην πασαρέλα της Επιδαύρου και να χασκογελάμε με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Κάπως έτσι. Γιατί τα λέω; Γιατί η διαδρομή του Καμπανέλλη είναι ο πλήρης ορισμός ενός δημιουργικού μυαλού που πορεύθηκε αθόρυβα και με σεμνότητα μέχρι την τελευταία του πνοή. Έλληνας αλλά όχι Ελληνάρας. Ευφάνταστος αλλά καθόλου ξετσίπωτος. Προοδευτικός αλλά καθόλου δογματικός. Είχε όλα αυτά τα χαρίσματα που δεν διαθέτουν οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Για να καταλάβετε τι θέλω να πω θα κάνω μια υπόθεση εργασίας για να αποδείξω το μέγεθος αυτού του σεμνού θηρίου. Αν ήταν Αμερικανός και αν το σενάριο του «Δράκου» έπεφτε στα χέρια κάποιου μεγάλου σκηνοθέτη στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του πενήντα, θα είχε κερδίσει Όσκαρ με τα χίλια. Τι είναι η πατρίδα μου; Δύο κόσμοι διαφορετικοί. Δυστυχία να είσαι Έλληνας. Ευτυχία να είσαι Ιάκωβος Καμπανέλλης!