Μαλιακός κόλπος

Γράφει η Σοφία Σύρμου Μυγδαλάκη
(Από την στήλη της στο μηνιαίο περιοδικό "Θηρευτής και φύση")

Κυλώντας τα ντόπια ψαροκάικα τα χαράματα στα γνώριμα νερά του Μαλιακού καθώς απομακρύνονται σιγά-σιγά από το όμορφο λιμάνι της Στυλίδας, κάτω από την πρωινή πάχνη ή την ομίχλη που πλανιέται στην ατμόσφαιρα θολώνοντας τον ορίζοντα πάνω από τα ρηχά σημεία και τις νησίδες, αναρίθμητα υδρόβια αρπαχτικά πουλιά, σηματοδοτούν με την παρουσία τους και μόνο τη ζωή σ' αυτό το τόσο σημαντικό, αλλά κι άλλο τόσο απειλούμενο οικοσύστημα.

   Μια εικόνα όχι και τόσο άγνωστη, τα φτερουγίσματα πάνω από τα κεφάλια κι όλα σχεδόν σε ζευγάρια, τα περισσότερα αποδημητικά που περνούν κατά τη μετανάστευση, άλλοτε βουτούν στα νερά για κάποιο ψάρι που ξεπρόβαλε στην επιφάνεια κι άλλοτε ξεκουράζονται στα λασποτόπια που αποκαλύπτονται κάθε που η στάθμη του νερού πέφτει.

   Αρκετά απ' αυτά, κάθε φορά που αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη παρουσία, βουτούν στα θαλασσινά νερά όσο πιο γρήγορα μπορούν, για να ξαναφανούν λίγα λεπτά μετά, αρκετά όμως μακριά.

   Εκείνοι που στέκονται ακίνητοι στις νησίδες και στα μικρά βράχια που ξεμυτίζουν εδώ κι εκεί, απολαμβάνοντας τη μοναδική αχτίδα του ήλιου κι άλλοτε τη μεγάλη ζέστη, είναι οι γλάροι. Η διαδρομή ανάμεσά τους μοιάζει μ' έναν αγώνα δρόμου μετ' εμποδίων, αφού κάθε τόσο ορθώνουν μπροστά σου το ανάστημά τους, διακηρύσσοντας ίσως την κυριαρχία τους στα μέρη που θεωρούν πως έστω και για λίγο τους ανήκουν. Καθρεφτίζονται στα νερά, πότε περιμένοντας υπομονετικά κάποιο ψάρι και πότε βόσκοντας στα ρηχά, αφού έτσι ή αλλιώς ο τόπος αυτός τους προσφέρει άφθονη τροφή, εξασφαλίζοντας κάπως έτσι την επιβίωσή τους.

   Ακόμη πιο ήρεμες, οι καραμπότες, παρατηρούν -γύρω από τις ξέρες που ξεπετάγονται καταμεσής της θάλασσας- με μεγάλη προσοχή τα νερά για όση ώρα χρειαστεί, μέχρι να εντοπίσουν κάποιο ψάρι που θα κινηθεί απρόσεχτα γύρω τους ταρακουνώντας τα. Το ήσυχο πέρασμα των καϊκιών ανάμεσα στους γκριζοτσικνιάδες, ταράζουν πού και πού και καμιά πάπια ή καμιά αγριόχηνα, οι οποίες δίνουν στο τοπίο μια άλλη αίσθηση και στην εικόνα μια ομορφιά άγρια, από εκείνες που ποιος δεν θα είχε ανάγκη, μια ανάσα ζωής, στο ξεκίνημα μια καινούργιας ημέρας.

   Καθώς ο ήλιος σηκώνεται ψηλά, τα χρώματα πολλαπλασιάζονται δημιουργώντας μια εικόνα ακόμη πιο μαγευτική. Από την έξοδο του λιμανιού μέχρι τα βαθιά νερά σε μια ευθεία ως εκεί που φτάνει το μάτι, είναι για τους ντόπιους ψαράδες μια συνηθισμένη διαδρομή μόλις λίγων χιλιομέτρων, διασχίζοντας μια απόσταση με αντίθετη πορεία προς την αριστερή πλευρά και περνώντας μια λωρίδα θάλασσας ανάμεσα από τις δύο φαναριέρες που κατευθύνουν μαζί με τα ψαροκάικα και τα μεγάλα καράβια με προορισμό το λιμάνι και με τα θαλασσοπούλια σ' ολόκληρη τη διαδρομή να τα συνοδεύουν.

   Γέρνοντας ο ήλιος στον ορίζοντα κι επιστρέφοντας κάποιος απ' αυτή τη διαδρομή, με τη μηχανή να δουλεύει στο ρελαντί για ν' απολαύσει με μεγαλύτερη αυτή τη φορά προσοχή τη μαγευτική εικόνα, νιώθοντας πια τη στεριά τόσο κοντά του και την πόλη της Στυλίδας μετά τον σκοτεινό όγκο που απλωνόταν μπρος στα μάτια του να έχει αποκτήσει πια υπόσταση, θα ευχόταν ίσως αυτή η διαδρομή να μην τέλειωνε ποτέ. Το καλύτερο όμως, μετά την εξέλιξη των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, όπου η εμφάνιση του ανθρώπου συνεπάγεται και την εξαφάνιση κάποιων ειδών υδρόφιλων πουλιών εφόσον τα αμαρτήματα που διαπράττονται εις βάρος τους είναι τεράστια, θα ήταν σίγουρα να ευχόταν να ξανάκανε ακριβώς την ίδια διαδρομή στο μέλλον και γι' άλλη μία φορά.