Πολτός

Δυο λόγια για το τηλεοπτικό πτυελοδοχείο με το γνωστό ερώτημα: Ποιο πρώτα, η κότα ή το αβγό; Η ανθυποκουλτούρα της τηλεόρασης ή το απαίδευτο, αφασικό κοινό; Γιατί έχω βαρεθεί τις άναρθρες κραυγές που εκτοξεύονται για τις περισσότερες εκπομπές. Και γιατί, λέει, τίποτα δεν άλλαξε στον κατήφορο των ιδιωτικών καναλιών.

Μωρέ, τι μας λες. Αφού τίποτα επί της ουσίας δεν άλλαξε στον τόπο αυτόν. Αφού το ίδιο έργο ακριβώς το βλέπουμε και στη σχέση του πολίτη με τον πολιτικό. Ενδιαμέσως των εκλογών τον γαμωσταυρίζει και τον διαολοστέλνει. Και στις κάλπες πάλι τον ψηφίζει και ξανά στη Βουλή καμαρώνει τον απατεώνα τον
γνωστό. Αφού τα ιδιωτικά κανάλια δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά εταιρείες που συσσωρεύουν χρήματα. Αφού η πλειονότητα των θεατών γουστάρει να βλέπει τέτοιο επίπεδο, ίσως και χειρότερο απ΄ αυτό. Αφού η Παιδεία κατρακυλάει στα τάρταρα της ημιμάθειας και της καφενόβιας παπαγαλίας. Αφού η ακρίβεια, το άγχος, ο τρόμος και η ανεργία, ο πυγμάχος που σε στέλνει αδιάβαστο στα καναβάτσα της χαζοψυχαγωγίας. Αφού ο φτωχός κοροϊδεύει τις στερήσεις του ζώντας μέσα από τη χλιδή, τις πισίνες, τα διαζύγια και τα κοσμικά των άλλων. Αφού λοιπόν τέτοια η κοινωνία που φτιάξαμε, τέτοια τηλεόραση απολαμβάνουμε. Τόσο, μα τόσο απλό. Όπως με τον δικομματισμό. Αν δεν τον θέλαμε θα τον καταψηφίζαμε. Αν τέτοια ακρίβεια δεν αντέχαμε θα κάναμε απεργία και δεν θα ψωνίζαμε. Αν τέτοια κοινωνία δεν θέλαμε θα την αλλάζαμε. Αν πραγματικά νομιμότητα θέλαμε δεν θα φοροδιαφεύγαμε. Αν αυτή την τηλεόραση τη σιχαινόμαστε θα την κλείναμε. Και για να τελειώνω. Επί της ουσίας η πλειονότητα των τάχα μου ψυχαγωγικών προγραμμάτων μοιάζει με κάτι σαν κι αυτό. Κάποιος να αφοδεύει ντάλα μεσημέρι στο Σύνταγμα και όλοι πιάνοντας τη μύτη τους και με το στόμα ανοιχτό να χαζεύουν τον βρωμιάρη. Αυτή η Ελλάδα του 2010. Αυτοί οι πολιτικοί της. Αυτή η τηλεόρασή της. Αυτό το τηλεοπτικό κοινό. Το ένα χέρι νίβει τ΄ άλλο και όλοι μαζί κολυμπάμε στον πολτό!

ddanikas@dolnet.gr