(Aπό την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στην δεύτερη δίκη, Φλεβάρης 1952).
Συμπληρώνονται σήμερα 71 χρόνια από το ξημέρωμα της Κυριακής 30 Μάρτη του 1952, όταν η καρδιά του Νίκου Μπελογιάννη, του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ, έπαψε να χτυπά ματωμένη από τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματο.
Ηταν 3 μετά τα μεσάνυχτα, όταν έφτασε ο δεσμοφύλακας στο κελί. Δίπλα του ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης. Ανακοινώνουν την απόφαση για την εκτέλεση. Στις 3.20 η φάλαγγα βγαίνει από την πύλη των φυλακών της Καλλιθέας, με κατεύθυνση προς το «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», στου Γουδή.
Στις 4.12, κάτω από τα φώτα των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων, μια ομοβροντία κόβει το νήμα της ζωής του μόλις 37χρονου τότε Νίκου Μπελογιάννη, που πέφτει μαζί με τους συγκρατούμενούς του Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση.
Από τις εφημερίδες της εποχής έγινε γνωστό πως μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια και ύψωσε τη φωνή του ζητωκραυγάζοντας για το ΚΚΕ.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα από αγρότες γονείς. Στα 17 του χρόνια, τελειόφοιτος Γυμνασίου, έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Σαν φοιτητής Νομικής πρωτοστάτησε στους φοιτητικούς αγώνες της εποχής. Λίγο πριν την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Δούλεψε σε οργανώσεις της Πελοποννήσου οργανώνοντας την πάλη κατά της μεταξικής δικτατορίας. Για τη δράση του εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Από την Αίγινα στην Ακροναυπλία ως την εισβολή των Γερμανών και κατόπιν, παραδομένος όπως τόσοι και τόσοι αγωνιστές στους κατακτητές, “γνώρισε” τις φυλακές της Κατούνας, της Βόνιτσας και της Κέρκυρας.
Το 1943, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο Μπελογιάννης δραπέτευσε και κατέφυγε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέσως μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις σκληρές μάχες της Πελοποννήσου ο Μπελογιάννης ήταν καπετάνιος της Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ. Μετά την υποχώρηση των Γερμανών τέθηκε επικεφαλής της διαφώτισης και μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος στην Πελοπόννησο.
Οταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους έσπρωξαν τα πράγματα στη σύγκρουση, ο Ν. Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό σαν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχτηκε σε σκληροτράχηλο μαχητή και εμπνευσμένο ηγέτη. Η Μεραρχία του κατάφερνε πάντα να ανταποκρίνεται στις πιο δύσκολες αποστολές. Σε μια από αυτές ο Μπελογιάννης τραυματίστηκε σοβαρά, όμως πάντα κατάφερνε να δίνει κουράγιο στους συμμαχητές του με το παράδειγμά του.
Ο Μπελογιάννης, άξιο τέκνο, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η παλικαρίσια στάση του, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο, παρά το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο.
Ο Νίκος Μπελογιάννης έζησε, έδρασε και εκτελέστηκε όντας μέλος του ΚΚΕ. Με αυτή την ιδιότητα γαλουχήθηκε, άντεξε, θυσιάστηκε. Ζει και θα συνεχίσει να ζει ‑σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους, με τους ανθρώπους που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό – γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ΄ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι “οι Μπελογιάννηδες να παλεύουν χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”.
Ο ηρωισμός του, το παράδειγμά του, σε περίοδο υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, δείχνει πως ανοίγει ο δρόμος, πως κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο δύσκολες περιόδους, εκεί που όλα φαίνονται ακίνητα.
Το 1943, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, ο Μπελογιάννης δραπέτευσε και κατέφυγε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέσως μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις σκληρές μάχες της Πελοποννήσου ο Μπελογιάννης ήταν καπετάνιος της Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ. Μετά την υποχώρηση των Γερμανών τέθηκε επικεφαλής της διαφώτισης και μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος στην Πελοπόννησο.
Οταν οι Αγγλοαμερικάνοι και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους έσπρωξαν τα πράγματα στη σύγκρουση, ο Ν. Μπελογιάννης βρέθηκε στο βουνό σαν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχτηκε σε σκληροτράχηλο μαχητή και εμπνευσμένο ηγέτη. Η Μεραρχία του κατάφερνε πάντα να ανταποκρίνεται στις πιο δύσκολες αποστολές. Σε μια από αυτές ο Μπελογιάννης τραυματίστηκε σοβαρά, όμως πάντα κατάφερνε να δίνει κουράγιο στους συμμαχητές του με το παράδειγμά του.
Ο Μπελογιάννης, άξιο τέκνο, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η παλικαρίσια στάση του, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο, παρά το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο.
Ο Νίκος Μπελογιάννης έζησε, έδρασε και εκτελέστηκε όντας μέλος του ΚΚΕ. Με αυτή την ιδιότητα γαλουχήθηκε, άντεξε, θυσιάστηκε. Ζει και θα συνεχίσει να ζει ‑σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους, με τους ανθρώπους που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό – γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ΄ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι “οι Μπελογιάννηδες να παλεύουν χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”.
Ο ηρωισμός του, το παράδειγμά του, σε περίοδο υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, δείχνει πως ανοίγει ο δρόμος, πως κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο δύσκολες περιόδους, εκεί που όλα φαίνονται ακίνητα.
Ένα σπάνιο τραγούδι, ελληνική μελοποίηση του ποιήματος του Αλβανού Μωϋσή Ζαλόσνια, αφιερωμένο στο Νίκο Μπελογιάννη.
Η εκτέλεση από την ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη), παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ) στα πανεπιστήμια, εν έτει 1977.Στίχοι:
Μαύρο μαντάτο και πικρό την Αλβανία γέμισε και λέει: Τον Μπελογίαννη ξάπλωσαν νεκρό, κι ήτανε σαν να χάσαμε δικό, σαν τον Κεμάλ η καρδιά τον κλαίει.
Σύμβολο λευτεριάς, αγνό στεφάνι το αίμα σου που εχύθη Μπελογιάννη.
Μιλάει ο Εμβέρ στο Κόμμα μας μπροστά... Ενός λεπτού σιγή στο σύντροφό μας. Τον πόνο μας με λόγια αδερφικά να πούμε στα συντρόφια τα πιστά στο κόμμα της Ελλάδας τ' αδερφό μας.
Του Τσώρτσιλ, του Τρούμαν τα σκυλιά, οι άτιμοι προδότες της Αθήνας τον σκότωσαν στη νύχτα τη βαθιά. Μα η Ελλάδα το παιδί της το τιμά η ματωμένη Ελλάδα η αδερφή μας.
Έχει η Ελλάδα Μπελογιάννηδες πολλούς. Το αίμα τους, ποτάμι φουσκωμένο, ποιος της ζωής θα πνίξει τους χυμούς μεσ' στης Ελλάδας ζούνε τους βωμούς οι ήρωες - στεφάνι δοξασμένο.
[Ο Κεμάλ που αναφέρεται στον 5ο στίχο είναι ο Qemal Stafa (Κεμάλ Στάφα) αγωνιστής της αντίστασης ενάντια στον ιταλό κατακτητή. Εξέχον μέλος του Κ.Κ. Αλβανίας ο οποίος σκοτώθηκε στις 5 Μαΐου 1942 στα Τίρανα και τον καιρό εκείνο ήταν επικεφαλής της Νεολαίας του Κ.Κ. Αλβανίας.]
Ήταν η εποχή που η ΠΠΣΠ είχε ιδεολογική συγγένεια με το καθεστώς της Αλβανίας, του Εμβέρ Χότζα και του Αλία, τέτοια συγγένεια που αργότερα έγινε ''δε σε ξέρω, δε με ξέρεις".
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ ΣΤΟ You Tube
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΩΝ
